Sunday, December 25, 2011

რამდენიმე რჩევა..

დღეს სრულიად შემთხვევით დავხედე კალენდარს და თვალები გადმომცვივდა 6 დღეში ახალი წელი როა.. ნეტა ვინემ თუ გრძნობს ..
ამინდიც რაღაც ისეთია არაახალწლური.. ნაძვის ხეც არ მაქ ჯერ მმ
მოკლედ ამ კოლოქვიუმების გადამკიდე არაფერი არ დამიწერია კაი ხანია ბლოგზე ხოდა ამ ბოლო დროს კარგ ფილმს ვუყურე და გადავწყვიტე გირჩიოთ ..იმაზე საშინელი არაფერი რომ  უაზრო ფილმის ყურებაში გეკარგება დრო.


"awakenings" ასე ქვია ფილმს რომლეშიც რობერტ დენირო და რობინ უილიამსი თამაშობენ.
საგიჟეთში პაციენტებზე დაკვრვევბების შედეგად ახალი ექიმი პოულობს "კომის"(ან რომელიმე სხვა მსგავსი დაავადებიდან არ მახსოვს ზუსტად) წამალს რის შედეგადაც უამრავი პაციენტი რომლებიც წლებია საკუთარ თავში ცხოვრობდნენ უბრუნდებიან რეალობას .. როგორია მათი განცდები და რა ელით ..ამას მას შედეგ გაიგებთ თუ უყურებთ ამ ფილმს.. (ინტრიგა)





მეორე ფილმია "the family man" სიუჟეტი ასეთია  კაცს ყველაფერი აქვს ბედნიერებისთვის წარმატებული კარიერა, ფული, კარგი მანქანა და უამრავი ლამაზმანი.თუმცა რა მოხდებოდა იმ შემთხვევაში რომ დაეჯერებინა თავისი შეყვარებულისათვის და არ წასულიყო ქვეყნიდან.. როგორი იქნებოდა მათი ცხოვრება.... ფილმი ფანტასტიკის ჟანრს ეკუთვნის და აქედან გამომდინარე მთავარი გმირიც პარალელურ სამყაროში აღმოჩნდება სადაც მას ჰყავს ბედნიერი ოჯახი მაგრამ არ არის შეძლებული და ყიდის საბურავებს.. რომელს ამჯობინებს ცხოვრებას ფუფუნებაში თუ ცხოვრებას სიყვარულში..(კვლავ ინტრიგა)


..და მესამე ფილმი "the girl in the park" ძალიან ემოციური და მძიმე ფილმია დედა სამი წლის ბავშვს დაკარგავს და 15 წლის შემდეგ  როდესაც ცხოვრებაზე ხელი აქვს ჩაქნეული და თავის შვილს მკვდრად მიიჩნევს გამოჩნდება უსახლკარო  გოგო რომელიც საოცრად ჰგავს მის დაკარგულ შვილს... ცოდა მესამე ინტრიგა ისაა რომ აღმოჩნდება თუ არა მართლა ეს თავზეხელაგებული გოგო მისი შვილი ..
მოკლედ იმედი მაქვს რომელიმე მათგანმა დაგაინტერესად და უკვე ეძებთ კიდეც სხვადასხვა საიტზე და იმედია არ ინანებთ რომ დრო ტყუილად დაკარგეთ .. მე პირადად ხშირად მინდა ხოლმე რომ მირჩიონ რამე ფილმი .. თუ არ მოგეწონებათ კიდევ სულ არაფერს ისევ მე დამაბრალებთ
takome

Saturday, December 17, 2011

სიკვდილი აკაკუნებს



მიყვარს ეს კაცი და რა ვქნა! რაღაცნაირი დაბნეული კომიკურობითა და მარტივი გენიალობით. 
ამის მაგალითი კი ეს სცენარია, რომელიც მე პირადად ძალიან მიყვარს რაღაც ძალიან არაამქვეყნიურად სახალისო დიალოგების გამო. ვუდი (ალენ )შენ დაუკარ! (ანუ გადაიღე (სალათი არა, ფილმი))
*** 
მოქმედება ხდება სადღაც კიუ გარდენსის მიდამოში, ეკერმანების ორსართულიანი სახლის საძინებელში. კედლებს ხალიჩები ფარავს. იქვე დიდი, ორკაციანი საწოლი და ფართო კომოდი დგას, ოთახი ავეჯითა და ფარდებით საგულდაგულოდაა გაწყობილი. კედლებზე რამდენიმე სურათი და ერთი უხეირო ბარომეტრი კიდია. ფარდის აწევისთანავე ისმის ნაზი კლასიკური მუსიკის ხმა. ლოგინზე წევს ორმოცდაჩვიდმეტ წელს მიღწეული ტანსაცმლის მწარმოებელი, მელოტი და ღიპიანი ნეტ ეკერმანი და გაზეთ \\\\\\\"დეილი ნიუსის\\\\\\\" ხვალინდელი ახალი ამბების ქრონიკის კითხვას ამთავრებს. აბანოს ხალათი აცვია, ფეხზე კი - ქოშები და საწოლის თეთრ თავფიცარზე მიმაგრებული ლამფის შუქზე გაზეთს ჩაჰყურებს. შუაღამე ახლოვდება. მოულოდნელად რაღაც ხმაური გვესმის, ნეტი წამოჯდება და ფანჯრისკენ იხედება. 

ნეტი: ეს რა ჯანდაბა იყო?

(ფანჯრიდან ტლანქად მოცოცავს პირქუში, ლაბადაში გახვეული სხეული. დაუპატიჟებელ სტუმარს შავი კაპიუშონი წამოუცვამს, ტანზეც შავი სამოსი შემოტმასნია. კაპიუშონი თავს უფარავს, მაგრამ შუა ხნისა და მიტკლისფრად გადაფითრებულ სახეს კი არა. რაღაცით ნეტს ჩამოჰგავს. უცნობი ხმამაღლა ბურტყუნებს და იმუქრება, მერე ფანჯრის რაფაზე გადაკოტრიალდება და იატაკზე ეცემა).

სიკვდილი (დიახ, სწორედ რომ იგი): უფალო იესო! ლამის კისერი არ მოვიმტვრიე!

ნეტი (შეცბუნებული შეჰყურებს): ვინ ბრძანდებით?

სიკვდილი: სიკვდილი ვარ.

ნეტი: ვინ?

სიკვდილი: სიკვდილი. მომისმინე, შეიძლება დავჯდე? კინაღამ კისერი მომტყდა. ფოთოლივით ვცახცახებ.

ნეტი: ვინ ბრძანდებით?

სიკვდილი: სიკვდილი. ერთ ჭიქა წყალს ვერ დამალევინებ?

ნეტი: სიკვდილი? მაგით რისი თქმა გსურთ?

სიკვდილი: რა გემართება? შავ კოსტიუმსა და გაფითრებულ სახეს ხომ ხედავ?

ნეტი: ჰოო.

სიკვდილი: როგორ ფიქრობ, დღეს ჰელოუინს ვზეიმობთ?

ნეტი: არა.

სიკვდილი: მაშ, სიკვდილი ვყოფილვარ. აბა, ახლა მაინც თუ დამალევინებ წყალს? გინდაც \\\\\\\"ფრესკა\\\\\\\" იყოს.

ნეტი: ვითომ ხუმრობაა...

სიკვდილი: რა ხუმრობა? ორმოცდაჩვიდმეტის არა ხარ? ნეტ ეკერმანი, პესიფიკის ქუჩა ერთი, წილადი თვრამეტი, არა? თუ არაფერი მეშლება... მოიცა, ერთი გამოძახების ფურცელი გადავამოწმო (ჯიბეში იქექება, მერე კი წარმოადგენს ბარათს, რომელსაც მისამართი აწერია. ბარათი დამაჯერებლობას მატებს მის სიტყვებს).

ნეტი: რა გნებავთ ჩემგან?

სიკვდილი: რა მნებავს? როგორ გგონია, მაინც რა უნდა მნებავდეს?

ნეტი: ეტყობა მეხუმრებით. ჯანმრთელობას მე არ ვუჩივი.

სიკვდილი (აუღელვებლად): ოჰო! (აქეთ-იქით მიმოიხედავს). საამური ადგილია, ღმერთმანი. სულ შენი ნახელავია?

ნეტი: დეკორატორი დავიქირავეთ, მაგრამ არც ჩვენ დაგვიკლია ხელი.

სიკვდილი (შეჰყურებს სურათს კედელზე): მიყვარს ასეთი დიდთვალება ბავშვები.

ნეტი: ჯერ არ მინდა წასვლა.

სიკვდილი: წასვლა არ გინდა? შენი ჭირიმე, არ დამიწყო ახლა ეგეთები. ამდენი ცოცვისაგან ისედაც ლამისაა გული ამერიოს.

ნეტი: რომელ ცოცვაზე მელაპარკებით?

სიკვდილი: საწვიმარ მილს ამოვყევი. რა არ ვიღონე, რომ ჩემი გამოცხადება დრამატული ყოფილიყო. შევყურებ ფართო ფანჯრებს, შენ გღვიძავს და კითხულობ. ეგრევე ვიფიქრე, ღირს-მეთქი. ავძვრები, შევალ, ცოტას... ხო აზრზე ხარ... (თითებს გაატკაცუნებს). ამასობაში ვაზის წნელში ქუსლი მეხლართება, მილი ტყდება, მე კი რაღაც ძაფზეღა ვკიდივარ. მერე ეს ჩემი ლაბადაც ფხრეწას იწყებს. მოდი რა, უბრალოდ ავდგეთ და წავიდეთ. ძალიან მძიმე ღამე მქონდა.

ნეტი: ჩემი საწვიმარი მილი გატეხეთ?

to be continued (definitely ოღონდ)    
fიბი


Thursday, December 15, 2011

*სიკეთის გავრცელება*

რა არის სიკეთე მმ ანუ არის თუ არა ანგარებიანი სიკეთეც სიკეთე =)) და საერთოდაც რატომ სჩადის ადამიანი სიკეთეს იმიტომ რომ სინდისი დაიწყნაროს და მათხოვრის მიერ გამოწვდილ ხელში ხურდა ჩააგდოს თუ მართლა იღვიძეს მასში რაღაც გრძნობა.. ვფიქრობ რომ სიკეთეც გრძნობაა და ის ან გააჩნია ადამიანს ან შემდეგში იძენს ან რავიცი. როგორ ხდება სიკეთის გავრცელება..არსებობს რამდენიმე მიზეზი 
1) ადამიანმა სიკეთე გაგიკეთა და შენც ცდილობ სიკეთითვე უპასუხო.
2)ხარ უბრალოდ კეთილი 
3) რამე მიზეზი გაქ რის გამოც იმ ადამიანს უკეთებ სიკეთეს (მისი გულის მოგება გინდა და ა.შ)
შემიძლია კიდვე უფრო გავავრცო მაგრამ ეს სამი პუნქტიც საკმარისია. საინტერესოა არის თუ არა სიკეთე გადამდები. ნუ პირადად ჩემი აზრით არის.. ამ ბოლო დროს ისე დაემთხვა რომ ავტობუსში ასვლისას ბილეთი შემომაჩეჩეს ხელში. (უკვე მეორედ) ხოდა მეც ჩამიჯდა თავში(სულ კი მიდნოდა) რომ სხვისთვის დამეტოვებინა .. ის სხვაც ალბათ დაფიქრდებოდა იგივეზე მოკლედ სიკეთე ნამდვილად გადამდებია..მთავარია ვიღაცამ წამოიწყოს.. გიბიძგოს
"pay it forward" ასე ჰქვია ფილმს სადაც პატარა ბიჭი მოიფიქრებს სიკეთის "სისტემას" ესეიგი მე სიკეთეს გავუკეთებ სამ ადამაინს ის მე მადლობას იმით გადამიხდის თუ სამ სხვას დაეხმარება და ასე ნელნელა იზრდება რიცხვი.ეს წამოწყება სრულიად უანგაროა...  არ ვიცი რეალობაშიც თუ არსებობს მსგავსი წამოწყება მაგრამ ვფიქრობ რომ ცხოვრება გაცილებით მარტივი გახდებოდა მსგავსი კარგი საქმეებით. თუმცა ეს ალბათ ყველაფერი ოცნების დონეზეა და მე როგორც არც თუ ისე ოპტიმისტს არ მჯეა რომ ყველა სინდისიერად გააკეთებს ამას..
ხომ ფილმს რაც შეეხება საკამოდ საინტერესო და ამაღელვებელია. აი ისეთია რომ არ დაგენეანება ის დრო რაც ამ ფილმის ყურებას დაუთმე.
ალბათ არ აქვს აზრი სიკეთე ანგარებიანია თუ არა ..ადამაინი სიკეთის გაკეთების შემდეგ ისევე როგროც კარგი წაკითხული წიგნის შემდეგ ხდება იმაზე უკეთესი ვიდრე იყო..


Takome

Wednesday, December 14, 2011

უფასო სექსები

დაინტრიგდით? დაინტრიგდით აბა, ისე აქ რა გესაქმებოდათ?
- აუ ნინ, წარმოიდგინე, უფასო სექსები რომ დაგვერქმია, მერე რა იქნებოდა? :D - აი ასე წარმოიშვა ეს იდეა.


საქმე იმაშია, რომ მე და თაკომემ გადავწყვიტეტ ესეთი "ექსპერიმენტი" ჩაგვეტარებინა. ორივე დარწმუნებულები ვართ, რომ ეს სტატუსი გაცილებოთ მეტ მკითხველსა, თუ უბრალოდ "დაინტერესებულს" მოიზიდავს.

ახლა ალბათ გული დაგწყდათ და ზოგმა საერთოდაც დატოვეთ საიტი, ზოგი კი ამას მაინც კითხულობთ იმ იმმედით, რომ დაბლა მაინც დაგხვდებათ ამ თემის გავრცობა... და მე ისევ დაგაღალატებთ, ერთადერთი ის შემიძლია გითხრათ, რომ საქართველოში ეს თემა ძალიან რომ "გვტკივა" ეს კი ფაქტია. აი ამ წინადადებაზე თქვენ დასკვნა გაატეთეთ, რომ მეც სხვა "გაევროპელებულივით" ქალიშვილობის ინსტიტუტს გავლანძღავ და მოგწოდებთ ე.წ კომპლექსიანები არ იყოთ. თუ ასეა, მაშინ თქვენ კიდევ ერთხელ შეცდით. მე უბრალოდ თემა "ქალიშვილობის ინსტიტუტი" მაღიზიანებს. აი რამდენჯერ ჩაგირთავთ ტელევიზორი ქართულ არხებზე და რამდენჯერ მოგისმენიათ, თუ გინახავთ დებატები ამ თემასთან დაკავშირებით. " უნდა იყოს, თუ არა ქაიშვილობის ინსტიტუტი, უნივერსიტეტი, კოლეჯი, ან თუნდც სკოლა?" ეს კთხვვა გულს მირევს, ჩემი აზრით, ეს საკითხი მხოლოდ იმას აწუხებს, ვისაც აშკარა პრობლემა აქვს, ეს პრობლემა კი შეიძლება უსექსობით ან თუნდაც ზედმეტი ასე ვთქვათ "გახსნილობთა" და " უკომპლექსობით" იყოს გამოწვეული.
მოდით დავანებოთ ამ ყველაფერს თავი და როგორც დიადი ბითლზი იტყოდა let it be. ანუ ჩემი თარგმანით დავანებოთ ამ თემის განხილვას თავი და ვინც რა უნდა ის აკეთოს. არც დასაგმობია და არც პანიკაში ჩასავარდნი, აქაოდა ჩამორჩენილები და კომლპექსიანები ხართო რომ ვიძახოთ.


p.s და მე ვთქვი ამ თემას არ შევეხები მეთქი?
 fიბი

Saturday, December 10, 2011

როგორ გავაკეთოთ სამაჯური მარტივად..

ცოტა დიდი სათაური გამოვიდა :)
ვისაც გიყვართ სამაჯურები შეგიძლიათ სულ რაღაც 1 საათში გაიკეთოთ სამაჯური (ან უფრო მალეც გააჩნია როგორ გაიწაფები =)) ) საერთოდ არ მჯეროდა ხოლმე ვიდეოს მეშვეობით რომ სწავლობდნენ სხვადასხვა ტიპის სამაჯურების გაკეთებას მაგრამ მალევე დავრწმუნდი რომ საკმაოდ ადვილია მთავარია მონდომება
ნაბიჯი 1) საჭიროა ძაფი(შეგიძლიათ საქსოვი) მე პირადად "მულინეს" ძაფს ვიყენებ ერთი ფერი 50 თეთრი ღირს და არც თუ ისე ცოტაა(ანუ შეგიძლია 2ჯერ ან 3ჯერაც გამოიყენო გააჩნია სამაჯურს) მაგრამ სამაჯური რომ მრავალფეროვანი იყოს 2, 3 ან 4 ფერი კარგი იქნება.
ნაბიჯი 2) თვალის ზომით მოჭრით ერთნაირ სიგრძეზე ძაფებს და დაამაგრებთ ფანქარზე, პასტაზე ან როგორც ვიდეოშია ისე..
ნაბიჯი 3) დააკვირდებით ვიდეოში ხელის მოძრაობებს და ისე გააკეთებს (თავიდან შესაძლოა მთლად კარგი არ გამოვიდეს მაგრამ ხელი არ ჩაიქნიოთ =)) )
არსებობს უამრავი ტიპის ვიდეო სხვადასხვანარი ბრასლეტებით ..
  მმ ესეც (ზოგიერთი) ჩემი გაკეთებული ბრასლეტი..
თავად შეაფასეთ რამდენად გამომივიდა გულებიანი ბრასლეტი :)
ძირითადა არცერთი ვიდეოში არაა დამთავრებული ბოლომდე სამაჯურის გაკეთება.. ხოდა იგივენაირად გააგრძელეთ ვიდეო გადაახვიეთ და ეგაა ჰუჰ საკმაოდ აზარტულია :)


თაკომე

Friday, December 9, 2011

ხანგრძლივი გასეირნება მარადისობისკენ (pt 1)

კურტ ვონეგუტი
ხანგრძლივი გასეირნება მარადისობისკენ

ისინი ერთმანეთის მეზობლად გაიზარდნენ. ქალაქის გარეუბანში - მინდვრების, ტყეებისა და ბაღების გარემოცვაში, საიდანაც ჩანდა ულამაზესი სამრეკლო, რომელიც ბრმების სკოლას ეკუთვნოდა.

ახლა ისინი ოცი წლისანი არიან და თითქმის ერთი წელია ერთმანეთი არ უნახავთ. მათ შორის მხიარული და თბილი ურთიერთობა ყოველთვის არსებობდა, თუმცა სიყვარულზე არასოდეს უსაუბრიათ.
ბიჭს ნიუტი ჰქვია, გოგოს – კატერინა. ნაშუადღევი იყო, როცა ნიუტმა კატერინას სახლის კარზე დააკაკუნა. კატერინა კართან მივიდა, ხელში სქელტანიანი, ცარცის ქაღალდზე დაბეჭდილი ჟურნალი ეჭირა, რომელსაც დაკაკუნებამდე კითხულობდა. ჟურნალი მთლიანად საპატარძლოებისთვის იყო განკუთვნილი.
– ნიუტ! – თქვა მან. გოგო გაკვირვებული ჩანდა.
– შეძლებ სასეირნოდ წამოსვლას? – თქვა ბიჭმა. იგი, კატერინასთანაც კი, ძალზე მორცხვი იყო. თავის სიმორცხვეს დაბნეული ლაპარაკით მალავდა – თითქოს რაზეც საუბრობდა და რაც მისთვის ასე მნიშვნელოვანი იყო – მისგან ძალზე შორსაა, თითქოს ის საიდუმლო აგენტია, რომელსაც ხანმოკლე შესვენება აქვს ლამაზ, შორეულ და ავბედით მისიებს შორის. საუბრის ასეთი მანერა ყოველთვის იყო დამახასიათებელი ნიუტისთვის, მაშინაც კი, როცა საკუთარ თავზე საუბრობდა.
– სასეირნოდ? – თქვა კატერინამ.
– „ნაბიჯ-ნაბიჯ, ფოთლებზე გავლითა და ხიდებს გადავლით“.
– არ ვიცოდი, ქალაქში თუ იყავი.
– ეს–ესაა ჩამოვედი – თქვა ბიჭმა.
– ისევ ჯარში, როგორც ვხედავ, – ჩაილაპარაკა გოგომ.
– შვიდი თვე დამრჩა. ბიჭი არტილერიის პირველი კლასის რიგითად მსახურობდა. დაჭმუჭნული სამხედრო ფორმა და მტვრიანი ბათინკები ეცვა. გაუპარსავიც იყო.

ბიჭმა ხელი ჟურნალისკენ გაიწოდა:
– მაჩვენე ეს ლამაზი წიგნი – თქვა მან.
გოგომ ჟურნალი გაუწოდა.
– ვთხოვდები, ნიუტ – თქვა გოგომ.
– ვიცი, – თქვა ბიჭმა – წავიდეთ სასეირნოდ.
– უამრავი საქმე მაქვს ნიუტ, ქორწინებამდე სულ ერთი კვირა დარჩა.
– თუ სასეირნოდ წამოხვალ – თქვა ბიჭმა, _ ლოყაწითელა საპატარძლო გახდები. ჟურნალი გადაფურცლა, კატერინას ლოყაწითელი საპატარძლოების ფოტოები უჩვენა და თქვა – როგორც ეს, როგორც ეს, როგორც ეს ლოყაწითელი საპატარძლოები.

კატერინამ გაიფიქრა ლოყაწითელ საპატარძლებზე და თვითონაც გაწითლდა.

– ეს ჩემი საჩუქარი იქნება ჰენრი სტიუარტ ჩეზენსისათვის – თქვა ნიუტმა. სეირნობის შემდეგ მე მას ლოყაწითელა საცოლეს დავუბრუნებ.
– სახელიც იცი?
– დედამ მომწერა, პიტსბურგიდანაა ხომ?
– ასეა, შენ იგი მოგეწონება.
– შეიძლება, – თქვა ბიჭმა.
– შეძლებ...? შეძლებ ქორწილში მოსვლას, ნიუტ? – თქვა გოგომ.
– ვეჭვობ.
– ხანმოკლე შვებულებულება გაქვს?
– შვებულება? – თქვა ნიუტმა, თან სარეკლამო ჩანართზე ვერცხლის სუვენირების რეკლამას ათვალიერებდა. – მე არ ვარ შვებულებაში.
– რა?
– ამას თვითნებურად წამოსვლა ჰქვია.
– ნიუტ, რას ამბობ, შეუძლებელია!!!
– ასეა, თქვა ბიჭმა და ჟურნალი ისეევ გადაფურცლა.
– რატომ, ნიუტ? – თქვა გოგომ.
– მინდა, შენთვის ვერცხლის სუვენირების ნიმუშები ვიპოვო. იგი ჟურნალში სუვენირების დასახელებებს კითხულობდა – ალბემარლი? მანანა? ლეგენდა? ვარდი? – მერე გოგოს შეხედა და გაუღიმა.
– მინდა, შენ და შენს ქმარს კოვზი გაჩუქოთ – თქვა ბიჭმა.
– ნიუტ, ნიუტ – სერიოზულად მიპასუხე.
– გავისეირნო, მინდა.
გოგომ, დასავით განიცადა ნათქვამი და ხელები მოიფშვნიტა.
– ნოუტ, შენ იხუმრე თვითნებურად წამოსვლაზე – თქვა გოგომ.
– ნიუტმა, წარბების აწევით, წყნარად განასახიერა პოლიციელის სინერა.
– საიდან, საიდან გამოიქეცი?
– ფორტ ბრეგიდან – თქვა ბიჭმა.
– ჩრდილო კაროლინიდან? – თქვა გოგომ.
– ასეა – ფაეტვილის მახლობლად, სადაც სკარლეტ ო’ჰარა სკოლაში დადიოდა.
– როგორ მოაღწიე აქამდე, ნიუტ? – თქვა გოგომ.
– ბიჭმა მაღლა აწია ცერა თითი, აქნევდა ისე, თითქოს გამვლელი ავტომანქანას „ავტოსტოპით“ აჩერებსო. ”ორ დღეში” – თქვა მან.
– დედაშენმა იცის? – თქვა გოგომ.
– დედაჩემისთვის არ ჩამოვსულვარ – უთხრა ბიჭმა გოგოს.






       to be continued...

                                                                        f ბი

Tuesday, December 6, 2011

წიგნი VS კინო ( Don't judge a book by its movie)

საერთოდ ამბობენ რომ წიგნი ხშირ შემთხვევაში სჯობს ფილმს.. წიგნში შეზღუდული არ ხარ ვის როგორსაც გინდა ისეთს წარმოიდგენ და ალბათ სწორედ ამიტომაცაა რომ ფილმის ყურების დროს გემსხვრევა წარმოდგენილი პერსონაჟების სახეები და თვლი რომ სულაც არ გავს იმ პერსონაჟს მაგრამ სიმართლე ისაა რომ შენ შექმნილ პერსონაჟს არ გავს შენ ფანტაზიას უპირისპირდება.... 
მეც ალბათ როგორც უმეტესობას კარგი წიგნი მირჩევნია კარგ ფილმს. ახლახან ვუყურე ფილმს დორიან გრეიზე და საბოლოოდ  დავრწმუნდი რომ წიგნს არაფერი შეედრება...
ალბათ იმასაც გააჩნია რომელს ნახავ თუ წაიკითხავ პირველად ფილმს თუ წიგნს, ერთხელ შექმნილი შთაბეჭდილების შეცვლა საკმაოდ რთულია ხოლმე..
წიგნი მთლიანად შენ ფანტაზიაზეა დამოკიდბეული შენს გონებაში მიდის მოქმედება შენთვითონ ქმნი გარემოს ხოლო ფილმი მთლიანად რეჟისორზეა დამოკიდებული შენ იზღუდები, ესეც რომ არ იყოს ფილმში ყოველთვის მოიძებნება რაღაც სხვა დეტალი რომელზეც წიგნში საერთოდ ლაპარაკიც არ იყო.
რა თქმა უნდა წიგნს გაცილებით მეტი დრო სჭირდება ვიდრე ფილმს და შესაძლოა ეს ერთ–ერთი კარგი არგუმენტი იყოს ფილმის სასარგებლოდ მაგრამ...
საერთოდ მირჩვენია მე პირადად ჯერ წიგნი წავიკითხო და მერე ფილმს ვუყურო არ ვიცი რატომ მაქვს ასე აკვიატებული მაგრამ ვთვლი რომ ასე უკეთ შევაფასებ ფილმს.
მმ ჩემი აზრით წიგნს შეუძია გაცილებით მეტი მოგცე ...მეტი ემოცია .. მეტად გაგზარდოს ვიდრრე ფილმს.. я так думаю
                                                                                                                                                                    თაკომე

Monday, December 5, 2011

გარიყული>>>

რამე კურიოზს ხომ ვერ გაიხენებდით თქვენი ცხოვრებიდან?
კიკი ეს მოხდა გუშინ როდესაც მე და კიდევ ერთი გოგონა ლიფტში გავიჭედეთ ...მოგეხსენებათ რა უმოწყალოა ლიფტი და როგორ მტვერსასრუტივით ისრუტავს ხურდებს ხოდა რაღა ბევრი ვილაპარაკო და ჩაგვიყლაპა უკვე მესამედ
 როცა უკვე კარის გაღება გადავწყვიტეთ მოგვესმა კაცის ხმა(და აქ ის ზეციური ხმა უნდა გაისმას ააააააა) გაღება გინდათ? 
დიახ..
 შემეხვეწეთ და გაგიღებთ..
 ხოდა ვიფიქრე რომ რამდნენნაირი ადამიანი არსებობს დედამიწაზე და როგორი განსხვავებულია ყველა და კიდევ 
 ვიფიქრე, ვიფიქრე და გადავწყვიტე საზოგადოებისგან გარიყულ ადამიანზე დამწერა ცოტა მეზარება კლავიშზე თითების კაკუნი მაგრამ.. :) 
 
 დედამიწაზე უამრავი ადამიანი დაფუსფუსებს ყველა მათგანს გააჩნია საკუთარი აზრი, გემოვნება, რწმენა და მრავალი სხვა. ყველა ინდივიდუალურია.. სწორედ ასეთი ინდივიდებისგან შედგება საზოგადოება, მაგრამ უცნაურია რატომ ხდება ისე რომ ხშირად საზოგადოება რიყავს რომელიმე ინდივიდს. რის საფუძველზე ხდება ეს? საზოგადოებაში არის "ურყევი" კანონები და ტრადიციები რომლის დაცვასაც საზოგადოება თითოეულ ინდივიდს  ავალდებულებს. ადამიანი რომელსაც გააჩნია სხვანაირი აზრი და შეხედულება "დამტკიცებულ" დებულებაზე ხდება გარიყული მასისგან. 
საზოგადოება საკმაოდ მკაცრად უსწორდება ასეთი ტიპის ადამიანებს...
ჯორდანო ბრუნო.. რატომ დაწვეს იგი? სწორედ იმიტომ რომ ის დაუპირისპირდა იმ "დამტკიცებულ დებულებებს" რომელსაც იმ დროის საზოგადოება იზიარებდა.
რა თქმა უნდა დღეს ნაკლებად წარმოსაგდენია რომ ვინმე განსხვავებული აზრის გამო დაწვან მაგრამ მიუხედავად ამისა მაინც არსებობს გარკვეული ტიპის მეთოდები, რომლებსაც საზოგადოება ამა თუ იმ ადამიანის დასასჯელად იყენებს.
განსაკუთრებით მძმეა და მტკივნეული თინეიჯერისთვის... ხშირად შეგიმჩნევიათ ალბათ კლასში ყველასგან გარიყული ბავშვი რომელიც აგრესიის მეტს არაფერს იწვევს დანარჩენებში. რომელიც სკოლას "უმეგობროდ" ამთავრებს და რომელიც ღმერთმა იცის როგორი გაიზრდება...(რა ტრაგიკული ისტორია დავხატე ჰუჰ)
მაგალითისთვის (ჩემი საყვარელი) ჯემალ ქარჩხაძის არაჩვეულებრივი მოთხრობა "იგი" დამოდგება იგიმ იცოდა ის რაც სხვებმა არ იცოდნენ (და ალბათ შემდეგ გაიგეს) იგი ისეთი არ იყო როგორიც იყვნენ სხვები იგი სხვა ჯიშის იყო სწორედ ამიტომ იგი  დიდი დაძინების ქარაფში გადაეშვა. 
გვიდნა თუ არ გვინდა ჩვენ საუკუნეშიც ხდება მსგავსი  შემთხვევები  ხშირად ჩვენც იმ საზოგადოებას ვეკუთვნით რომელიც დაუფიქრებლად ექცევა განსხვავებულ ადამიანებს და სწორედ ასეთ ბეჭედს არტყამს...
                                                                                                                            თაკომე




ჭიამაიების სამოთხე

გუშინ მთელი ბოთლი ბეილისის დალევის მერე თავი კარგად ვიგრძენი.
არადა ალკოჰოლი მძულს, თუმცა ბეილისი რა ალკოჰოლია? :D
ეს ორი დღეა არნახული მუზა მომაწვა და "რაღაც" დამაწერინა, ეს "რაღაც"-კი სულ რაღაც 17 ფურცელი გამოვიდა :D ამ "რაღაცას" "ჭიამაიების სამოთხე" დავარქვი

იქნებ ოდესმე აქაც დავწერო? აჰ, არ ღირს? :D



კოლოკვიუმებს მოვრჩი და თავი ყველაზე ბედნიერი ადამიანი მგონია მსოფლიოში.
ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ ნაძალადევად ვწერ.
იცით რა არის ცუდი? როცა წერ და ატყობ, რომ მიუხედავად ბეეევრზე ბევრი სიტყვისა, არაფერი გითქვამს, საერთოდ არაფერი.
სტატისტიკას თუ გადავხედავთ (როგორ მძულს ეს სიტყვა) ამდენი სისულელის ჩმახვას, აჯობებს რაიმე მოთხრობა ავტვირთო, საბოლოო ჯამში ასეც მოვიქცევი, დღეს კი ისევდაისევ სისულელეებს მოგახვევთ თავზე.


ბუზთა ბატონი იმაზე საინტერესო აღმოჩნდა, ვიდრე მოველოდი.
არა, არა მე თითქოს პატაკს გაბარებთო, ჩემო უხილავო მკითხველებო. ალბათ თაკომე სიამოვნებით მიმასიკვდილებდა ამდენი უაზრობის გამო, მაგრამ დღეს საერთოდ არაფრის ხასიათზე არ ვარ. დღეს იმაზე ვწუწუნებდი როგორი უაზრო და უინტერესო გავხდი და ეხლა ეს ყველაფერი ჩემ ნაწერსაც გადმოედო, ღმერთო მაღალო საით მივექანები ასე ლიწინ-ლიწინით?
fიბინი

Tuesday, November 29, 2011

უფასო წიგნები

 დღეს ათასი რამით გადაღლილმა(კერძოდ კოლოქვიუმით, მაღლივის ქარით, რომისა და ბიზანტიის ბაზილიკების სწავლით) ინგლისურის წიგნი რომ გადავშალე სასწავლად ერთი საეინტერესო სტატია შემხვდა და ისე გამიტაცა კითხვამ რომ ვიფიქრე საინტერესო იქნებოდა ბლოგისთვის..




საქმე რაშია ..ამერიკელმა Ron Hornbaker–მა გადაწყვიტა ასეთი რამ გაეკეთებინა..კერძოდ კი ვისაც რა წიგნი უნდოდა რომ სხვებსაც წაეკითხათ უნდა დაეტოვებინათ თავშეყრის ადგილებში(ავტობუსი,პარკი,თეატრი,კაფე..)წარწერით "free book! take me home and read me!" 
წიგნი დარეგისტრირებული უნდა იყოს მის საიტზე რომ არ დაიკარგოს (მას სპეციალურ კოდის ადებენ). პირველად ეს იდეა 2001 წელს მოუვიდა თავში და გააკეთა საიტი რომელიც მილიონობით ადამიანმა ნახა. წიგნები სპეციალურად დატოვებულია თავშეყრის ადგილებში, სადაც ნებისმიერ ადამიანს შეუძლია დაინახოს და აიღოს. წაკითხვის შემეგ შეგიძლია წიგნი დაუბრუნო კომპანიას ან შენც დაუტოვო სხვას წასაკითხად.საკმაოდ საინტერესო და სასარგებლო აქციაა (თუ რაცაა). აი წარმოიდგინეთ მიდიხართ და ფიქრობ რომ იყიდო დაუშვად ჯორჯ ორუელის "ცხოველების ფერმა" და ხედავ რომ სკამზე დევს თან უფასოა მმ მე მუაგრად გამიხარდებოდა. და მთელი დღეები გაფაციცებით მოვძებნიდი უფასო წიგნებს.
სტატისტიკა ამგვარია  
  1. USA 29%
  2. Germany 16%
  3. United Kingdom 13%
  4. Netherlands 11%
  5. Finland 10%
  6. Canada 8%
  7. Australia 5%
  8. France 4%
  9. Portugal 3%
  10. Spain 1%
საქართველოში ასეთი რამის გაკეთება რამდნეად შესაძლებელია არ ვიცი ალბათ უმეტესობა წიგნებისა დაიკარგებოდა(ვინმე გაყიდის,ვინმე მოტეხავს..)
არის წიგნები რომლებიც მსოფლიოს მასშტაბით მოგზაურობენ..და იყო მომენტები როდესაც ბედნიერ ბომჟს უთქვამს რომ კარგა ხანია წიგნი არ წაუკითხავს და მადლობა გადაუხდია მათთვის. შემქმნელები თვლიან რომ bookcrossingი არის მსოფლიოს ბიბლიოთეკა.მათი სურვილია რომ წიგნით დააკავშირონ ადამანები ერთმანეთს.


if you love your books, let them go- The New York Times


მმ იმედია თქვენც ისე აღფრთოვანდით ამ წამოწყებით როგორც მე(რომელმაც გადმოვთარგმნე დავ"სსერჩე" და გადმოვწერე ინფორმაცია–)))
                                                                                                                                           თაკომე

Fellini!

არა! ეს უნდა დამეწერა!
დღეს მივდივარ ქუჩაში და ვხედავ ბრმა ძაღლს რომ ჩაუარა ბიჭმა თონის პურით ხელში, ცუგამ სუნი იგრძნო და თავი მისკენ მიატრიალა, ბიჭი გაჩერდა, მოუტეხა ცოტა და გადაუგდო, ძაგლმა ვერ დაინახა და თავში მოხვდა, თავი არც დაუხრია, პური რომ მოეძებნა, ბიჭმა უყურა ცოტა ხანს და წავიდა...
მე უკან მოვდიოდი და ძალიან, ძალიან, ძალიან გამეცინა.
ხანდახან ხდება ისე, ესეთ რაღაცებზე რომ გეცინება.
იმ მოთხრობას რომ დაგპირდით (რა საინტერესოა ვის?:D), ვერ დავდებ არ მინდა ავტორის უფლებები შევლახო. მომიტევეთ (ისევ და ისევ ვინ?) იმედები რომ ჩაგისახეთ და მერე რომ არ გავამართლე.


დღევანდელი ჩემი საზრუნავი ისაა მხოლოდ, რომ შინდის მურაბა მივირთვა, ჩაი მივაყოლო და აბსოლუტურად არაფერზე ვიფიქრო და ვიდარდო.
იცით ხანდახან თითქოს ვიჟანგები და პატარა (არადა საკმაოდ დიდი) შეძახილი მჭირდება, ფეხზე რომ წამოვხტე და ახალი ძალებით გავაგრძელო ცხოვრება, ხანდახან თითქოს ასეთ შეძახილებს ძალა და წონა აქვს, მაგრამ არის მომენტები, როცა ყველაფერი უმნიშვნელოდ გეცვენება, არა იმიტომ, რომ დეპრესიაში ხარ, ან რაიმე მსგავსი, არა, უბრალოდ მოულოდნელად ყველანაირი აზრი იკარგება და მერე ცოტა ხნით ინერციით ცხოვრობ, აი ჩემი სტუდენტობა ცარიელი ინერციაა და მეტი არაფერი. და ერთი დიდი მეგაფონიც ვერ ვიპოვე ვერსად ჩემს თავს ხმამაღლა და ომახიანად რომ ჩავძახო ყურში: "მიდი fიბი! მიდი!" სამაგიეროდ ხელს ჩავიქნევ და ჩავილუღლუღებ "დღესაც ვიქნები ესე და ხვალიდან..." მაგრამ "ხვალ" ისევ იგივე ლუღლუღი მეორდება.
მე მოვრჩები ბუტბუტს, თორემ თაკომე შემოვა, ამას წაიკითხავს და ისევ ჩემი მოსასულიერებელი იქნება მერე :D
                                                                           
ამდენი სისულელის ჩმახვას ჯობია ფელინიზე გელაპარაკოთ, დიდი ხანია ვაპირებდი ამის გაკეთებას და რათომღაც მეზარებოდა.
ფედერიკო ფელინი!
ამარკორდი, კაბირიას ღამეები, ორკესტრის რეპეტიცია... ეს ის სამი ფილმია, რომლებიც არასდროს გადამივლის.
ამარკორდი, ტქვენი არ ვიცი, მაგრამ ჩემში ამდენ დადებით ემოციას თუ შეეძლო ეცხოვრა, არ ვიცოდი. ეს ფილმი არის ყველაფერი ულამაზესის, კეთილის, ამაღელვებელისა და არ ვიცი, ყველაფერი საუკეთესოს გამოსახულება ჩემთვის.
როცა ამარკორდი მესმის, სულ ის სცენა მახსენდება ქალაქში უზარმაზარი ტოვლი რომ მოვა და ლაბირინთს რომ გააკეთებენ და ამ სითეთრეში მოასიარულე გრადისკა წითელი თავსაფრით.
და კიდევ გემის შესახვედრად მთელი ქალაქი რომ გავა, ბრმა მუსიკოსს რომ წაიყოლებენ და ის რომ კითხულობს (გემის გამოჩენისას) როგორიაო...
კაბირიას ღამეები! ჯულიეტა მასინა, საოცრად მოცუცქნული, საყვარელი და უნიჭიერესი!
კაბირია- ეს პატარა, დაუცველი, მეოცნებე, მიუსაფარი, ბავშვივით სუფთა( მიუხედავად პროფესიისა), გულუბრყვილო და აი ისეთი, რომ გინდა მთელი ცხოვრება ხელში აყვანილი ატარო.
ორკესტრის რეპეტიცია- მუსიკალური საგიჟეთი :D
ვისაც ნანახი არ გაქვთ მართლაცდა მოსალოცად გაქვთ საქმე :D                

                                                                                       p.s დღეს რაღაც დიდი პოსტი გამოვიდა...                                                                                                        მუდამ თქვენი ინერტული fიბი

Sunday, November 27, 2011

"ჟრუანტელის მომგვრელი"

საერთოდ არც გამიხედავს გუშინ ფანჯრიდან და დილით რომ გადავიხედე და ჯერ კიდევ შეუხებელი სითეთრე დამხვდა ძალიან მესიამოვნა.
საერთოდ არ ვაპირებდი გუნდაობას მაგრამ მე და fიბინიმ (და კიდევ ორმა) გავიხსენეთ ბავშვობა და დაუნდობლად ვესროდით ერთმანეთს გუნდებს ზოგს თავში მოხვდა ზოგს თვალში ზოგმა საერთოდ ვერ გაარტყა(მაგალითად მე) ეგ რომ მოგვბეზრდა მერე თოვლის ბაბუა ავაშენეთ და უსინდისოდ მკერდიც დავუკეთეთ..(ტრანსექსუალი თოვლის ბაბუა გამოვიდა)
რაც იზრდები მით უფრო ნაკლებად ამოდიხარ სველი გუნდაობის შემდეგ, სულ უფრო ნაკლებად გხვდება ყურში ნასროლი გუნდა და ზურგში ჩაყრილი თოვლი... სულ უფრო და უფრო გეზარება სიცივეშ გარეთ გასვლა და მითუმეტეს მოყინულ მიწაზე სიარული. 
საერთოდ ზამთარი სულ მიყვარდა და ვფიქრობ რომ ეს ცივი და სუსხიანი დრო უფრო აახლოვებს ადამიანებს. ხოდა ბარემ ამავე თემაზე დაწერილ ძველ (ჩემს) ჩანახატს დავდებ :)



"გარეთ როდესაც ცივა, ხშირად შემიმჩნევია შიგნით ხალხის სითბო მათბობს.
ზამთარი მოვიდა, თუმცა ამ მოსვლას რაღაც ეკლდა..
რაღაც თეთრი, ნაზი და ისეთი ყველას რომ უყვარს.
ამიტომაც უმეტესობა(მათ შორის მეც) რაღაცნაირად უღიმღამოდ შევხვდით მას. თითქოს თოვლის ბაბუას სააჩუქრები სკლეროზის გამო დავიწყნოდა.. და ახლა ყველა ველით რაღაცას , რაღაცას რაც ყველას გაგვახარებს..
..არ არსებობს ცუდი და კარგი წელი . წელი ყველა ერთია..გააჩნია შენ როგორ მიიღებ და რამდენად გაითავისებ მას..
 დღეს ფანჯრიდან რომ ვიხედებოდი, ხეებს რაღაცანირად თვალს ვარიდებდი. რცხვებოდათ მათაც და უკანასკნელ ფოთლებს იფარებდნენ..
 ..შემდეგ როდესაც მზის სინათლეს მოკლებულ გზებს ვუყურებდი..მეცინებოდა ხალხის მცდელობაზე მათთვის მზის სინათლე ნატურებით შეეცვალათ.
 მე განსაკუთრებულად  ზამთარი მიყვარს.
სუფთა ჰაერს მონატრებულმა ეზოში ჩასვა გადავწყვიტე. ახალ მეზობლებს საერთოდ არ ვიცნობდი და შორიდან ვუმზერდი, რაღაცნაირად..ცივად, უცხოდ.
ოთხი გოგონა ერთმანეთისგას სრულებით განსხვავებული გაშეშობანას თამაშობდნენ.
პუტკუნა გააშეშეს, მოიწყინა..ერთი გამომხედა და თავი ჩაქინდრა. ბავშვური დამარცხება მშვიდად აიტანა. გრძელი გოგონა ახალი მსხვერპლის ძებნაში იყო..ამ დროს ქოშინით სკამთან ჩამირბინა ფერმკრთალმა გოგომ, ასე მეგონა რაღაც სასტიკ ურჩხულს გაურბოდა (მიუხედავად იმისა რომ, მაშინ უკვე აღარ მჯეროდა ურჩხულების). პუტკუნას პაწია ხელი ძლივს მიაწვდინა და ამ დროს თბილზე, თბილი სიტყვები მომესმა.
"სიცოცხლე მაჩუქე. ამას მე არ დაგივიწყებ ანი."
საუცრად დადებითად განვეწყვე..მიყინული სხეული ძლივს წამოვწიე სკამიდან და უცნაური სიხარულით მივვარდი მათ ..მე მეხუთე ვიყავი.
 გარეთ როდესაც ცივა, ხშირად შემიმჩნევია შიგნით ხალხის სითბო მათბობს.
მე განსაკუთრებით მიყვარს ზამთარი, რადგანაც სხვა წელიწადის დროს ეს სითბო შეუმჩნეველია.."
                                                                                                      თაკომე

გაღიმებული,ხელში გუნდით...

ნეტა რამდენი ბლოგი გამდიდრდა დღეს (ან ყოველ შემთხვევაში გუშინ საღამოს) თოვლიანი ნაწერებით?
იცოდით, რომ თითოეული ფიფქი თითის ანაბეჭდივით, ჟირაფის ლაქებივით, ზებრის ზოლებივით უნიკალურია?
არის, არის :P
რატომღაც ვაპირებდი დღეს თოვლის თემატიკას არ ავეტანე და რამე სხვაზე დამეწერა, მაგრამ საწინააღმდეგო "ჩავიდინე" და ამისი ორი მიზეზი არსებობს:
ა) რატომ არ უნდა დამეწერა, როცა დილიდან სხვაზე არაფერზე ვფიქრობ და
ბ) თვალწინ სულ ჩემი პატარა მეზობელი მიდგას, აი წარმოიდგინეთ! ვიყურები ფანჯარაში და ვხედავ, მოცუცქნული იაკობი დგას ჩემს გარაჟთან( ავტოფარეხთან), ცალ ხელში თოვლის გროვა აქვს( გუნდა არა) და მეორეში მოზრდილი ლოლო, ხან ერთს გაიქანებს პირში და ხან მეორეს :D მერე მე გამომხედავს და მიღიმის. ესეთი ლამაზი ღიმილი აქამდე არ მინახავს. ესეთი წრფელი და ეშმაკური!



სიამოვნებით დავწერდი ჩემ ოჯახზე, რომელიც თოვისას საშინლად აწრიალდება და აფორიაქდება ხოლმე, მოვყვებოდი როგორ ვათენებთ თეთრ ღამეებს და გეტყოდით როგორ არც მეცინება, არც მეტირება და საერთოდ აღარანაირი რეაქცია აღარ მაქვს ამგვარ რაღაცებზე, მაგრამ ჰოლდენ კოლფილდის არ იყოს " ჩემებს თავისი დაემართებოდათ მათზე რომ დამეწერა".
 თოვლზე სულ ერთი მოთხრობა მახსენდება, რომელსაც აქ აუცილებლად დავდებ, როცა
აკომე წიგნს მომიანს, რომ ამოვბეჭდო და გასიამოვნოთ. ავტორი ჩემზე ერი-ორი წლით დიდი თუ იქნება, უნიჭიერესია, რასაც მომდევნო თუ არა, მომდევნოს მომდევნო პსით აუცილებლად დაგიმკტკიცებთ :)
ეხლა კი თაკომეს ველოდები იპოდრომზე სათოვლაოდ რომ წაავიდეთ.





                                                                                                                  fიბი

Friday, November 25, 2011

"მთელი ცხოვრება შენ თვალწინ"



                                                 
  საინტერესოა და საშიშიც გაიგო რას იფიქრებ ცხოვრების ბოლო წამს. ხშირად გაგიგიათ ალბათ რომ როდესაც სიცოცხლეს საფრთხე ემუქრება მთელი ცხოვრება თვალწინ გიდგება.რამდენად წარმოსადგენია ეს არ ვიცი ალბათ ესეც პირობითია და მხოლოდ ის მომენტი ან ის ადმაინი გახსენდება რაც გიყვარს ან ის გენანება რა ცვერ მოასწარი რომ გეთქვა ან გააგეკეთებინა.არადა ცხოვრებაში ხომ უამრავი დრო გაქვს იმისთვის რომ ეს ყველაფერი მოასწრო.
ვადიმ პერელმანის ფილმი „the life before her eyes” ძალიან ემოციურია. როდესაც ფილმი დამთავრდა ჯერ ვერ მივხვდი რა ხდებოდა მერე როცა სათაურს დავხედე გავაანალიზე და ძალიან იმოქმედა. სიუჟეტი ასეთია სკოლაში „ტერაქტია“ ორ მეგობარი გოგონას მკვლელი ეუბნება ,რომ ერთერთი მათგანი უნდა მოკლას, თუ რომელი .. ეს მათი გადასაწყვეტია. სიუჟეტი ძალიან ჩახლართულია ბოლო მომენტამდე. დასასრული მოულოდნელი ხოლო თვითონ ფილმი ძალიან ლამაზადაა გადაღებული. საკმაოდ ცხოვრებისეული ფილმია და ვისაც ფსიქოლოგიური დრამა მოსწონს თუ არ აქვს ნანახი შეუძლია უყუროს.
მე პირადად არ ვიცი ასეთი მომენტი უცებ რომ დამიდგეს (ჯვარი მწერია =)) ) რა შეიძება ვიფიქრო მაგრამ თუ ღრმა მოხუცებულობაში მოხდება ეს იმედი მაქ არ დამენანება სიცოცხლე. ადამიანებს ხშირად გავიყდება ანდაც არ ვაქცევთ ყურაღდებას ჩვენს ქმედებებს გავვიწყდება რომ მუდმივები არ ვართ და გვგონია რომ რაც დღეს ვერ მოვასწარით ამას ხვალ ან თუნდაც ზეგ შევძლებთ მაგრამ არის მომენტები როდესაც ასე არ ხდება.. საჭიროა ცხოვრების ყოველი წუთი გამოიყენო და იცხოვრო ისე თითქოს ეს ბოლო იყოს.
თუმცა სათქმელად გაცილებით ადვილია..
                                                                                                             თაკომე

"არსებობს წამი, რომელიც მთელს სიცოცხლეს უდრის "

^^ეწერა ჩემ მეგობარს Fეისბუქის სტატუსად.
მართლა?
не заблуждайтесь .
წამი წამია და მორჩა, წამი იმაზე მალე გავა, ვიდრე თვითონ ამ სიტყვის წარმოთქმას მოასწრებთ .
წა მში ვერ მოხდება ისეთი ვერაფერი, რაც თქვენ ცხოვრებას შეცვლის, ან თუნდაც შეედრება და "გადაუჯოკრავს". წამში ვერც მანქანა გაგიტანს და ვერც როიალი დაგემხობა თავზე. (ამას წამზე მეტი დრო დასჭირდება) და რომც მოხდეს, რომც მოასწროს როიალმა თქვენ თავზე მოკალათება, ეს თქვენს ცხოვრებას კი არ შეცვლის, არამედ დაასრულებს, მორჩა და გათავდა...:D
წამებს და სიცოცხლეებს და როიალებს თავს თუ დავანებებთ, გამოვა, რომ გუშინ თოვდა (არ გამოვა, მაგრამ აი მე გამოვიყვანე).
გუშინ თოვდა და დილით ჟოლობებიდან იღვრებოდა.
არ მიყვარს თოვლი თბილისში, პატარა ვადით აქვს მივლინება გაფორმებული.მაგრამ ერთია რომ არ გიყვარს და მეორეა, თვალს რომ ვერ აშორებ. თანაც უყურებ არა იმას, რაც შენი თვალების გასწვრივ ჩანს, არამედ იყურები ზევით, საიდანაც უფრო რბილად, თბილად და მშვიდად ეშვება ფიფქები.
" და მე თოვა გამოვტოვე?" ვიფიქრე გუშინ, როცა სიმართლეს მივაგენი ჩემდაუნებურად.
სიმართლე გითხრათ, თქვენთან არც თოვლზე და არც წამზე არ ვაპირებდი ლაპარაკს.
მთელი დღეა ვფიქრობ ( და არა მარტო ეს დღეა) რატომ ვაკეთებთ სიკეთეს? დაფიქრებულხართ ოდესმე?
რატომ ვეხმარებით ადამიანებს? რა არის ის, რაც სხვების შეცოდების უფლებას გვაძლევს?
თქვენი არ ვიცი და მე სულ ვფიქრობ, ვფიქრობ, ვფიქრობ, fიბი, რატომ ეხმარები ხალხს? და მერე ვასკვნი, რომ არც ანგელოზი ვარ და არც სიკეთის მთესველი, მე უბრალოდ კმაყოფილი ვარ, სინდისი არ მქენჯნის, მე ხომ იმას დავეხმარე, ვისაც სჭირდებოდა, "არ მოვიქეცი არაადამიანურად"... და მერე ვძრწუნდები, ნუთუ მართლა? ცუდად გავხდები, რომ არ დავეხმარო, მაგრამ რატომ? ნუთუ მართლა ეს ყველაფერი მარტივ ერთეულებამდე უნდა დავიყვანო? ნუთუ მართლა ასეთი ადვილია პასუხი? მაშინ რატომაა ისე, რომ არ მინდა ვინმემ დაინახოს ჩემი "სიკეთე", არ იფიქროს, რომ სათნო და კეთილი ვარ, და რაც ყველაზე უფრო მთავარია, მე ხომ იმ სიამოვნების განცდა მამძიმებს, როცა ვიცი, რომ ვიღაცას რამითმაინც ვუშველე? იმიტომ კი არა, რომ ბოროტი ვარ, უბრალოდ იმ ფაქტის დაშვება მიჭირს, რომ შემიძლია კეთილი ვიყო. ეს ხომ ზეაღმატებული ფორმაა ჩემი კადნიერების?
არ ვიცი, ეხლა მეც დავიბენი, და თქვენც აგიყოლიეთ.
იქებ ესეც ერთგვარი პლაცებო ეფექტია?
რა აზრი აქვს რა მიზნით ეხმარები ვინმეს, მთავარი ხომ ისაა, რომ ის დღის ბოლოს მშიერი არ იქნება?




                                                                                                                              fიბინი

Thursday, November 24, 2011

*ქარიანი ფიქრები*

 დღეს აქ რომ შემოვედი და ორი მკითხველი დამხვდა ძალიან გამიხარდა და სულ არ მადარდებდა შემთხვევით დაეჭირათ ხელი თუ მართლა მოეწონათ ...
საერთოდაც მხოლოდ იმისთვის ხომ არ წერ რომ ვინმემ წაიკითხოს..წერ იმისთვის რომ განთავისუფლდე მოწოლილი აზრებისგან, მოგეშვას,გაერთო ანდაც  უბრალოდ გეწერინება და წერ.
ახლა მე არც ისე მეწერინება დილით 7ზე ავდექი და იქიდან მოყოლებული თვალები მეწვის. ზამთარში გარეთ გასვლა ჩემთვის გმირობის ტოლფასია.
მე რადგანაც ჯერ ზუსტად არ გადამიწყვეტია ვარ თუ არა ხელოვნებათმცოდნე ჩემ მწირ ცოდნას გაგიზარებთ ..
საერთოდ დღევანდელი ხელოვნება ეგვიპტეს უნდა უმადლოდეს სწორედ აქ "დაირწა" თუ როგორცაა აკვანი ხელოვნებისა (ბლაბლაბლა როგორც ჩემი ლექტორი ამბობს) .
ეგვიპტურ ხელოვნების  ძირითადი იდეა რიტუალს უკავშირდებოდა. ეგვიპტელებს მკაცრად სწამდათ რომ ადამიანი სიკვდილის შემდგე აგრძელებს ცხოვრებას სწორედ ამიტომ აგებდნენ პირამიდებს, მისი  მიმართული წვეტიც სწორეთ სიმბოლურ დატვირთვას ატარებდა. ფარაონებსა და წარჩინებულებს ატანდენ თან უამრავ განძს რათა შემდეგ ცხოვრებაში გამოეყენებინათ. ეგვიპტურ ქანდაკებების მზერა მუდამ შენ მიღმაა სხვა სამყაროსკენაა მიმართული, იშვიათად (ეს უკვე შემდეგ პერიოდებში) რომ ემოცია იგრძნობოდეს.
მმ თურმე როდესაც ეს ქანდაკება აღმოაჩინეს მუშებს შეეშინდათ რადგან მათი სოფლის მამასახლისსს გავდა =)) (ან რაღაც მსგავსი)
მოკლედ არ ვიცი რამდენად დაგაინტერესებთ ეგვიპტური ხელოვნება ამიტომ აღარ გავაგრძელებ.
საერთოდ ჯერ ვერ გამიგია ეს ბლოგი მხოლოდ პირადია თუ?
ნუ პირადი რომ უფრო საინტერესოა რა თქმა უნდა, ხოდა გადავალ პირადზე ადრე ძალიან ხშირად ვწერდი ხოლმე ჩანახატებს, სცენარებს, (2 ლექსიც მაქ =)) ) მაგრამ ამ ბოლო დროს იმდენად მეზარება პასტის ხელში აღება რომ.. ქარიანი ფიქრებიც ამიტომ დავარქვი და სულაც არ ვაპირებდი რომ ხელოვნებაზე მესაუბრა .. ვინც წერს ან წერდა ნაცნოობი სიტუაცია იქნება ალბათ როცა სათქმელი ბევრი გაქ გონებაშ დააწყობ უკვე და აი .. არ ხდება ისე რომ გადმოგაქ შენი ნაფიქრი. შემოქმედებითი კრიზისი არ გაქ .. მაგრამ მაინც ეგ გამოდის. იყო მომენტები როდესაც მობილურში ვიწერდი ხოლმე თუ უცებ რაღაც მომაფირქრდებოდა .. ახლა რაღაც ძალიან გავზარმაცდი სწორედ ეს იყო ერთ–ერთი მიზეზი იმისა რომ ბლოგზე წერა გადავწყვიტე. 
მინდა ძალიან მინდა რომ ვწერო.   
                                                                                                                                              Takome

Wednesday, November 23, 2011

გუშინ ღამით რვა გასროლის ხმა იყო, ერთით ნაკლებიც და იფიქრებდით მურტალოს ესვრიანო...

             ისეთ ხასიათზე ვარ, რაღაცას სიამოვნებით, მთელი ემოციითა და ენერგიით, რომ დავწერდი.
მაგრამ.
დღეს მთელი დღე ვიწექი და ცუდ ხასიათზე ვარ.
Giuseppe tornatore.
Malena, The legend of 1900
რა გინდა რომ თქვა? ულამაზესი ფილმები.
ვატყობ ჩემი საყვარელი რეჟისორების სიაში თავს იმკვიდრებს ჯუზეპე და მსიამოვნებს, მათბობს და მაღიმებს.
1900-ზე არ მიტირია.
ვატყობ მე უკუღმართი ვარ, ოფიციალური უკუღმართი, ვირი ისეთ რაღაცებზე, რაც იმ მომენშიც კი არ მადარდებს, მაგრამ არ/ვერ ვტირი იმაზე, რაც ვიცი, რომ მთელი ცხოვრების მანძილზე ამაღელვებს, ჩემში დაილექება და ჩემ არსებას თავისი არსებობით შეავსებს.
დღეს მელანქოლიკი ვარ, არადა იმ არასწორი აიზენკის ტესტით მე ქოლერიკი გამოვედი.
(აქ ჩემ მწირ ცოდნას გახვევთ თავზე ფსიქოლოგიის სფეროში, "მაგანაც რა ქნას" იფიქრეთ თქვენ და მაინც მოძებნეთ აიზენკის ტესტი, არა? :D)

მაპატიეთ და დღეს იმდნი ვიმეცადინე, სადმე რომ არ გამვიყენო, არ დამეძინება.
პლაცებო ეფექტი.
პლაცებო ეფექტი.
პლაცებო ეფექტი!
(პლაცებო ეფექტი არის თვითდაჯერება, უფრო სწორად კი საერთოდ რაიმეს დაჯერება. (ანუ რომ დაგაჯერებე) მაგალითად როცა გეტყვიან ეს წამალი ტკივილს შეგიმსუბუქებსო, არადა უბრალო ვიტამინს რომ შემოგაჩეჩებენ... რა მერე, რომ მოტყუვდი? მთავარია შედეგი გაქვს, აღარ გტკივა, გამოჯანმრთელდი, წონაში დაიკელი, თვითშეფასება აგიმაღლდა...
მოდით, გავჩუმდები მე, ფსიქოლოგია ცხოვრების ბოლომდეც მეყოფა :D
იქნებ ჩემი მომავალი პაციენთიც კი იყოს რომელიმე თქვენგანი, ვინ იცის??
ა, თქვენ ფსიქოლოგი არ დაგჭირდებათ?
ჰმ.




                                                           fიბინი

Tuesday, November 22, 2011

დათო ტურაშვილი "კურკა"

ძალიან საყვარელი და პაწუკა მოთხრობა მოულოდნელი ფინალით...





მისი ნამდვილი სახელი არ ვიცოდი, მიუხედავად იმისა, რომ ანა–მარიამი ხშირად ახსენებდა ხოლმე და ვიცოდი მხოლოდ ის, რომ ანას ჯგუფელი იყო საბავშვო ბაღში.პირველად ვნახე ბაღის დამამთვრებელ ზეიმზე, სადაც ანაკომ მრავალმნიშვნელოვნად დამპატიჟა და კურკას გაგაცნობო, – დამპირდა. კურკა მართლა ლამაზი ბიჭი აღმოჩნდა, როგორც ანასაგან ვიცოდი და ზემზე ეცვა თეთრი ჩოხა, ერთად დააყენეს ზეიმის ბოლოს და სურათი გადაუღეს.მერე ის სურათი ანა–მარიამმა თავის ოთახში გააკრა კედელზე და მერე ზაფხულიც მოვიდა.

ზაფხულში კურკა არ უნახავს, მაგრამ რამდენჯერმე სევდიანად, ძალიან სევდიანად ახსენა და სექტემბერში პირდაპირ მითხრა – კურკა მომენატრაო. კურკა სხვა სკოლაში შეიყვანეს და ოქტომბერში ანა–მარიამმა ისევ შემახსენა – კურკასთან წაყვანას რომ დამპირდი , როდის შემისრულებო. უკვე ნოემბერი იყო, როცა სხვა გზა აღარ მქონდა დაპირება უნდა შემესრულებინა და კურკას სანახავად ტაქსით წავედით. ანაკოს ისეთი ბედნიერი სახე ჰქონდა, კინაღამ საკუთარი შვილის შემშურდა თეთრი, გულწრფელი შურით და კურკას მშობლებს კი ჩვენი სტუმრობა მართლა ძალიან გაუხარდათ. მშვენივრადაც გვიმასპინძლეს, სანამ ბავშვები თამაშობდნენ და უკვე წამოსვლისას, კარგა ტკბილად რომ დამღალა გემრიელმა ღვინომ, წიგნების თაროზე ის ფოტო შევნიშნე, ჩვენც რომ გვქონდა სახლში და ანაკოს და კურკას ბაღის დამამთავრებელ ზეიმზე რომ გადაუღეს. უფრო სწორად, ჩავთვალე რომ ის ფოტო იყო და წიგნების თაროსთან კმაყოფილი სახით, ახლოს მივედი. მაგრამ სურათს დავაკვირდი თუ არა მოულოდნელობისგან გამოვფიხზლდი კიდეც, რადგან ამ ფოტოზე თეთრჩოხიან კურკასთან ერთად სულ სხვა გოგო იყო გადაღებული. ალბათ, ინტიქტურად, ანაკოს რომ არ შეემჩნია , სურათი წიგნებს შორის შევაცურე და მერე დიდხანს აღარც დავრჩენილვართ - მასპინძლებს დავემშვიდობეთ და ფეხით გავუყევით ყვითელი ფოთლებით სავსე ქუჩას. გზაში ბევრი ვიფიქრე და სწორედ მაშინ,როცა გადავწყვიტე, რომ ანაკომ ის ფოტო ვერ შეამჩნია, უცებ გამაჩერა, ხელი მომკიდა და ძალიან ფრთხილად და ძალიან ფრთხილად მითხრა:
– არა უშავს, მა...
გვიანი შემოდგომა იყო და ციოდა, მაგრამ ჩვენ მაინც ფეხით მივუყვებოდით ქუჩას და არაფერი,
არაფერი არ მინდოდა სიკვდილის გარდა...



თაკომე

მმმმონე

დღეს ისეთ ხასიათზე ვარ, მთელი დღე ფუმფულა საწოლზე რომ ვიხტუნავებდი... ოგონდ არა მხიარულად, არამედ ანგარიშმიუცელმად, გაუაზრებლად, გონების დაკარგვამდე :D
გაჭედილ ავტობუსში ისე დავიძაბე როცა ჩემი ჩასვლის დრო მოვიდა, რომ მგონი წნევამ ამიწია.
ინგლისურის გამოცდა სასაცილო იყო, აბა რა გინდა უწოდო გამოცდას, სადაც ზოგი პასუხი კითხვის გასწვრივ წერია? ჩემმა აღშფოთებამ დამკვირვებელი გააღიზიან-გაახალისა: " გადაწერე მერე!"
ნეტა რეალობიდან ამაორთქლა. ჩამსვა მონესთან.,ის დახატავდა მე კიდევ იქვე ჩუმად ვიჯდებოდი.
ტიპი იჯდა და ერთსა და იმავე ნახატს დღის სხვა და სხვა მონაკვეთში ხატავდა, მშვენივრად გრძბნობდა,რომ თითოეული მომენტი განუმეორებელია და ასახავდა კიდევაც.და წყალი! ღმერთო ჩემო რა მარტივად აქვს წყლის პაწაწუნა ტალღების "პრობლემა"გადაწყვეტილი - მსუქანი, გემრიელი ბლიკები! მონე ჩემი უსაყვარლესი მხატვარია და საერთოდ იმპრესიონიზმი მიყვარს! ამაღელვებელი! გადარეული მონასმებით! შეხედავ ნახატს და იგრძნობ ყველაფერს, რასაც მხატვარი განიცდიდა აი ესეტი მხატვრობა მართმევს ლაპარაკის ძალას. სულაც არ მიყვარს სურათივით დახატული ნახატები (ტაFტოლოგია). შეხედავ, დაინახავ რომ კარგი ტექნიკა აქვს მხატვარს და მორჩა. არც მონასმი, არც ემოცია. ამიტომაც არ მიყვარს რუსტაველისა და მშრალი ხიდის ნახატების უმრავლესობა. თუმცა მხატვრების ცხოვრება რთულია და ეს უბრალოდ "პურის ფულისთვის" შრომაა და დარწმუნებული ვარ თითოეული მხათვარი სიამოვნებით დახატავდა იმას, რაც მოსწონს და არა იმას, რაც უფრო გაიყიდება.
ხვალინდელი დრე მახარებს! დასვენება! დასვენება! დასვენება!
დღეს ფილმებს ვამზადებ ხვალ რომ ჩავუჯდე ცხელ ჩაისთან ერთად და ვისიამოვნო, მაგრამ შუალედური გამოცდები! გმერთო მაღალო!
გამაჟრიალა ისე შევწუხდი ამის გახსენებაზე.
თაკომე მაპატიე პოსტი პატარა გამოვიდა :-s





შეუძლებელია ამ ნახატებს უყურო და არ იგრძნო უცბად როგორ შეივსე...




                                                                                          fიბინი

Monday, November 21, 2011

გადაჭედილი ტრანსპორტი

  ავტობუსში ჭყლეტვის ხმა უკვე რომ ჩვეულებრივი მოვლენაა არავისთვის არაა გასაკვირი..
ამას ხალხი იმდენად მიეჩვია რომ უკვე ტაქტიკები შეიუმუშავეს.
1) თუ ხარ მოხუცი აცილებლად უნდა გეგონოს რომ ვერ ჩასსწრებ ჩასვლას და ამიტო იქვე ''პაპაის" ისპანახი უნდა შეჭამო და ყველას უნდა გადაუარო.
2) თუ ხარ ახალგაზრდა აუციელბლად კართან უნდა დადგე და ფეხი არ მოიცვალო შენ გაჩერებამდე მიუხედავად იმისა რომ ათასჯერ დაგეტაკებიან ჩამსვლელ–ამომსვლელები.
3)თუ ავტობუსი გადატენილია მაშინ კონტროლიორიც ვერ ამოეტევა და შესაბამისად ბილეთის აღებაც არაა სავალდებულო და თუ არიქა და ამოვიდა ხელში გამზადებული გიჭირავს ისეთი საწყალი სახით თითქოს ბევრი იწელე იწელე მაგრამ ასაღებ აპარატს მაინც ვერ მისწვდი.


 თუ ავტობუსი გადაჭედილია (და ეს პიკის საათებში საკამოდ ხშირია) მაშინ შენ არ მოგიწევს რომ თავის შესამაგრებლად რაიმეს მოკიდო ხელი საკმარისია უბრალოდ იდგე. ძალიანაც რომ მოინდომო ვერ წაიქცევი.
 გაჩერებაზე ყოველთვის ისმის უკმაყოფილო ადამიანის ხმა "გადაიწიეთ რა ადგილია შუაში" (როგორც წესი ეს ყველაფერი ილუზიაა) და ის ადამაინიც იხტიბარს არ იტეხს და შესუნთქული ეტენება შიგნით. კადრი ქუჩიდან




გადაჭედილ ტრანსპორტში ხალხი ერთმანეთშია აზელილი ასე რომ თუ ბავშვიანი ჩამოხვალ არც ეგ უნდა გაგიკვირდეს..
თუ ავტობუსი იგვიანებს აცილებლად რომელიმე ერთი მგზავრი დაიწუწუნებს და მას მოჰყვება ზღვა წუწუნისა..
ხოლო თუ გაგიმართლა და დაჯექი მაშინ 2 გაჩერებით ადრე უნდა მოემზადო და ნელნელა დაიწყო წინსვლა კარისკენ.
 და თუ შენ ყველაფერი ეს კარგად იცი  და სწორედ ასე იქცევი მაშინ სანერვიულოც არაფერია.






                                                                                                                      თაკომე