Monday, November 24, 2014

შემოდგომის მეგენდა 2014

 
   წელსაც გამიმართლა და წინა წლის მსგავსად ლეგენდაზე მოვხვდი. წინა წლის შეცდომებს აუცილებლად გავითვალისწინებ და წელს ისეთ ტექსტს შევქმნი, რომლისაც ისე ძალიან არ შემრცხვება,როგორც წინა საკონკურსო ნაშრომის – მეთქი. ჰოდა თავს შემოვუძახე. ვიცოდი წინა წლის ნაწერი ჩემი თავდაჯერებულობის ნაკლებობის ბრალი რომ იყო და წელს გადავწყვიტე ჩემი თავისთვის მეთქვა 'მიდი, შეძლებ"–მეთქი. ამისი თქმა ძალიან ხშირად დამჭირდა. ძალიან ბევრჯერ დავდე კალამი ბლოკნოტზე, თავი ფანჯრისჯენ შევატრიალე (იატაკზე ვიწექი) და ძილი დავაპირე. ძალიან ბევრჯერ გავაღვიძე ჩემი თავი, ნისლიან მთებს მოვაშორებინე თვალები და ვთქვი,რომ წელს უნდა შევძლო რომ არ შემრცხვეს. ამ პროცედურის გავლა ბევრერ მომიწია. ტექსტი 3ჯერ გადავწერე (ჟიურიმ შეგვაშინა, ვის კალიგრაფიასაც ვერ გავარჩევთ, საერთოდ არ წავიკითხავთო) .
   საკონკურსო დღის წინა საღამოს გამოგვიცხადეს,რომ ჩვენს ნაშრომს უნდა მოეცვა 6 საგანი : ჩემოდანი, გასაღები, ბილეთები, წყლის თოფი, დიქტოფონი და აბები. სიმართლე გითხრათ, წინა წლის თემიდან გამომდინარე (28–ე), ძალიან დაშინებული ვიყავი. წელს მესიამოვნა,რომ ამ საგნებზე უკეთ ავაგებდი ესკიზს. გულზე მომეშვა.
   მეორე დღეს შემართებით გავიღვიძე, მაგრამ წერა დავიწყე, სადღაც ნახევრამდე მივედი და გავჩერდი, იმ გაჩერების მერე სულ გაჩერებებით ვიარე, მაგრამ ბოლოში მაინც გავედი.. და ბოლოში გავედი ბოლო წუთები რომ იყო დარჩენილი მაშინ. ნაწერი ჩავაბარე და გამოფიტული ჩავეშვი ერთ–ერთ სავარძელში. გასართობად მუსიკა ძალიან ხმამაღლა ჩართეს, შუქი ჩააქრეს, დალევა დაიწყეს. ვიჯექი ჩემთვის სიბნელეში ცალკე და კმაყოფილი არა ( არასდროს ვარ კმაყოფილი და მჯერა,რომ არც უნდა იყო) ,მაგრამ რაღაცისგან თავისუფალი ვიჯექი. მერე ნომერში ავედი, აბაზანის ცხელი წლის ნაკადს თავი მივუშვირე და დიდ ხანს ვიდექი,რომ გამოვედი ტელევიზორში ბედად შავ–თეთრი ფილმი დაიწყო , მოვკალათდი საწოლში, გარედან ქარის ზუზუნი ისმოდა. სულ მინდოდა ესე ყოფილიყო. დაღლილი ადიხარ სასტუმროს ნომერში და შავ–თეთრ ფილმს უყურებ. გეგონება შენზეც ფილმს იღებენ მაგ მომენტში. მაშინ არ მიფიქრია, მაგრამ ეხლა შემიძლია დავუშვა,რომ ნიშანი იყო. აბა ესე იდელურად როგორ დაემთხვა რაღაცები?
   მეორე დღეს დრომ ძალიან მალე გაირბინა და დაჯილდოვებაც დაიწყო.  იმაზე ვბრაზობდი, დაჯილდოვებაზე მაინცდამაინც წინა რიგში რომ გამოვიჭიმე, ჩემი დაუსახელებლობა რომ მეწყინება ( და არა სხვისი დასახელება) მერე სახე რომ დამიმწუხრდება კამერებმა არ დააფიქსირონ და ძალიან ცუდი, გულღრძო არ გამოვჩნდე მეთქი. მე–3 ადგილით დაიწყეს, სახის დალაგება არ დამჭირვებია, ისე გულით გამიხარდა,რომ ვერც აღვწერ. მე–3–ზე ჩემი მეგობარი თამთა ქამუშაძე გავიდა. წინა წელსაც ერთად ვიყავით ლეგენდაზე, ერთ ოთახში და ერთ უნივერსიტეტშიც, ერთ ფაკულტეტზეც ვსწავლობთ და ორივემ ერთად განვიცადეთ წინა წელს კრახი. თამთას გაგონება ისე გამიხარდა, მე მგონი ჩემს ამბავზე მეტად ამაზე გადავირიე. მე მეორე ადგილზე დამასახელეს. სანამ ჩემს სახელს იტყოდნენ (სათაურს ვერ იტყოდნენ, იმიტომ,რომ სიჩქარეში მიწერა დამავიწყდა და ესე დაერქვა "უსათაურო" ) , სანამ ტექსტს აღწერდნენ გული მიკანკალებდა, თან რაღაცას ვხვდებოდი, თან ჩემს თავზე ვბრაზობდი ფუჭი იმედები დააწყნარე , ისტერიკაში ნუ არიან – მეთქი. მერე თქვეს ფრაზა "ბავშვობა" და მივხვდი,რომ სწორად მივხვდი, სწორად ვიგრძენი და ამასობაში ჩემი სახელიც გაისმა.


პირველი ადგილი ქეთი მეფარიძემ აიღო. სასაცილოო ის იყო,რო ჯერ ის გამიხარდა გოგო რო იყო, მერე მივხვდი ვინც იყო და მერე კიდევ უფრო გამიხარდა!
  დაუვიწყარი იყო წლევანდელი ლეგენდა. საოცარი ადგილი იყო და საოცარი ადამიანები იყვნენ!

მადლობის მეტი რა მეთქმის, ძალიან კარგი დრო ვატარეთ :3 ჟიურიში მაკა ლდოკონენი, თეონა დოლენჯაშვილი, ლევან გიგინეიშვილი, ბასა ჯანიკაშვილი, ბექა ადამაშვილი და დატო ტურაშვილი იყვნენ <3 ძალიან ბევრი სასარგებლო რჩევა მოგვცეს, შეძლებისდაგვარად გავითვალისწინე ესე მგონია :3 ნინო კალანდია, თსუ–ს PR <3 საოცარი ადამიანი, ყველაზე დიდი მადლობა,რომ ლეგენდის იდეა მოგივიდა თავში. თაკო როდონაია <3 დიდი დიდი მადლობა კიდევ ერთხელ.
ბედნიერი ვარ .
ფიბი
 

Thursday, April 3, 2014

მართვის მოწმობა ნაწ. 2

  გასვლა 2 - რუსთავში სულ საშინელი ქარია, ისეთი რომ გაკანკალებს, თუ პირველ გასვლაზე არ მომიწია ლოდინი ახლა ბევრად მეტი ხალხი იყო ამიტომ დაახლოებით 1 საათი ვუცადე. არ ვიცი რატომ მაგრამ ადამიანი რომელიც გვერდზე გიზის ყოველთვის უჟმურია.არცერთ შენ კითვას არ უპასუხებს, ნუ რათქმაუნდა არ ვამბობ რომ გიკარნახოს მაგრამ რაღაც ძაან ისეთს რომ კითხავ აი მაგალითად: ეხლა ხმა მეტყვის გავაგრძელო თუ? არც კი შემოგხედავს ისე დაგიმარცვლის "ა რ ვ ი ც ი" ან " შ ე ნ რ ო გ ო რ ც გ ი ნ დ ა" ან "რ ა მ დ ე ნ ჯ ე რ გ  ი თ ხ რ ა გ ო გ ო ნ ი ა რ ვ ი ც ი" =)) მოკლედ არც ღირს მაგათთან ლაპარაკი.
  მივდივარ მანქანისკენ არ მივარდება პირადობა, ვიკრავ ღვედს, ვასწორებ სარკეს, ვქოქავ წესიერად ჩავდივარ გარაჟთან, კარგი დამკვირვებელი მიზის(კოჭებში ეტყობა)ვაჩერებ მანქანას, ვრთავ სიჩქარეს, ვიხედები ვითვლი ბოძებს ნელა ვწევ ფეხს რომ არ დამიგორდეს, არ მიგორდება. ვამჩნევ რომ წინ მივდივარ ვაჩერებ მანქანას. ვუყურებ სიჩქარეებს ვანეიტრალებს ვრთავ კიდევ, მაგრამ იგივე მეორდება კიდევ ვრთავ კიდევ იგივე მეორდება, კვლავ ვაშტერდები აშკარად ვერ ვაგდებ ვფიქრობ და უკვე ნერვები მღალატობს =)) ჩემ დამკვირვებელს თავი გვერდზე აქ გადაგდებული სახეზე უკმაყოფილობა ეტყობა. მიბრუნდება მეუბნება რომ დავწყნარდე და დავხედო და ისე გავაკეთო. მე უკვე კაი ხანია ვუყურებ მაგრამ არ გამომდის კვლავ წინ მივდივარ, გადის 10 წუთი და მე ისევ იქ ვდგავარ დამკვირვებელი მეუბნება რომ უნდა ჩამომსვას და რომ მთელი ცხოვრება იქ ვერ ვიდგებით ( =))) ) ქალის სასწაული ხმა მეუბნება რომ მე ვერ ჩავაბარე გამოცდა ამ დროს ნერვებდაგლეჯილი დამკვირვებელი მიყურებს და მეუბნება რომ "R"("ზადნის") მაგივრად მეორე სიჩქარეში ვაგდებდი. მთელი 10 წუთი ერთი წამი არ შემპარვია ეჭვი რომ მეორეში უნდა გადამერთო, "დაჟე" ლამის ვეჩუხბე რანაირი მანქები გყავთ გაფჭებულია თქო. ამას ქვია ტოტალური დებილიზმი =)) 

    მესამე გასვლამდე თადარიგი დავიჭირე და მივედი ჩემ პრაქტიკის მასწავლებელთან და გავაკეთე ყველაფერი კარგად! აქ კვლავ შემემთხვა კურიოზი, როდესაც გარაჟიდან გამოვედი სიჩქარე მესამეში ჩამივარდა პირველის მააგივრად და ზიგზაგი ასე გამოვიარე თურმე, მასწავლებელი გარეთ იდგა, რომ გამოვედი და ფეხი ავუშვი პედალს, აწყვეტილი წავედი =)) გაგიჟდა კაცი მესამით როგორ გამოხვედიო =))) მოკლედ, სასწაულები და ჩემი პრავა უერთმანეთოდ ვერ ძლებდნენ.

   გასვლა 3 -  ეს ის გასვლათთაგანია როდესაც მესამეა და უეჭველი. მაგრამ არა ჩემ შემთხვევაში =)) არ ვიცი ამდენჯერ შავმა კატამ როგორ ჩამირბინა მაგრამ ... მივედი რუსთავში კვლავ ქარი იყო, ჩავჯექი მანქანაში 1 საათის შემდეგ . უნდა ვთქვა, რომ არ უყუროთ სხვებს რადგან ძირითადად ყველა იჭრება და ეგ გინდა აარ გინდა ცუდად მოქმედებს. არც ახლა დამავიწყდა ღვედი არც დებილიზმი არ დამმართნია.ახლა დამკვირვებელი საკამოდ ჩაფსკვნილი კაცი იყო და იმდენი ვიწრიალე სკამზე ბოძები რომ დამენახა, დამღალა.თუმცა გარაჯში შევედი კარგად, გავიარე ზიგზაგიც, ჩიხიც, რვიანიც და მაქ 100 ქულა უკვე ზიგზაგთან რომ ვიყავი მესმის ხმა რაღაც ტყაპუნი "ტაპტაპტაპტაპ" მეთქი რა ხმაა დავხედე ჩემი ფეხი კანკალებს =)) კი ვუბრძანე ფეხო გაჩერდი მეთქი მაგრამ არ უდნოდა და მოკალი. მოკლედ ასე მელოდიურად ვატარე მანქანა, როდესაც აღმართზე ავედი რომლისაც ყველაზე მეტად მეშინოდა სდექ ხაზზე ცოტა ადრე მომიხდა გაჩერება და დამაკლო ქულა. ამ კაცს რომ ვუთხარი ადრე გავჩერდი და იმიტომ თქო? ახლა არ უთქვამს არ ვიცი გოგონაო ახლა თითქოს კმაყოფილებით მითხრა დიახ! =)) ამასაც გავუმკლავდი და კარგად ავედი. რომ უხვევ ეგრევე შუქნიშანია ამიტომ ყურადღებით უნდა იყოთ ავხედე შუქნიშანს და ვხედავ რომ ყვითელი ფერი ანთია, ვფიქრობ გავჩერდე? გავასწრო? არ მითხრან რას გონკაობ შვილოო. მოკლედ გადავწყვიტე გამეჩერებინა, გავაჩერე ხაზთან და ამ დროს მეუბნება ხმა თქვენ ვერ ჩააბარეთ გამოცდა არასწორი გაჩერების გამო.მგონი ასე არაფერი გამვკირვებია ცხოვრებაში,(ეს გაზვიადებაა)ახლა შემოგთავაზებთ მე და დამკვირვებლის დიალოგს.
მე: ხო სწრად გავჩერდი და რატომ?
ის:არ გაჩერდით სწორად 
მე: ხაზზე რომ არ ვარ გადასული
ის: გადადით და ნახეთ
მე გადავდივარ და ვხედავ რომ ჩემი ბორბლები აშკარად უკანაა
მე: უკან რომაა ბორბლები
ის: აბა გატყუებს გოგონი?!
მე: მე კი არ გეჩხუბებით!
ის: არც მე გეჩხუბებით!
მე: ხომ უნდა ვიცოდე რატომ?
ის:გოგონი კაპოტი მანქანის შემადგენლი ნაწილია.

ეს იყო და ეს ჩემი კაპოტი ხაზს შეეხო ...


გაგრძელება შემდეგ ..(ბოლო გაგრძელება იქნება)

თაკომე

მართვის მოწმობა

რამდენი ხანია მინდა დავწერო ჩემი და მართვის მოწმობის თავგადასავალი, მაგრამ დრო ვერ ვიხელთე. არასდროს მინდოდა რომელიმე მოდელის მანქანა მყოლოდა, აი განსაკუთრებით რომ უყვართ და ოცნებობენ, არც არასდროს მილაპარაკია, აი მე რომ მანქანა "მეყოლება". ვიჯექი გამოცდების შემდეგ კვლავ გამოცდების ციებცხელებით შეპყრობილი და გადავწყვიტე რომ სწორედ ახლა იყო შესაფერისი "პრავაზე" სიარული. მივედი ვნახე ავტოსკოლა მომეწონა და მეორე დღეს გავეშურე დილაადრიან.


 ჩვეულებრივი დილა იქნებოდა ჩვეულებრივი პირველი გაკვეთილით რომ არა მე! რომელიც ზის ჯიპში ან მისთანა მანქანაში(ზემოთვახსენე ჩემი და მანქანის დამოკიდებულება)რომელიც ამაღლებულია და რომლიდანაც აქამდე ყოველთვის გადმოხტომით გადმოვდიოდი.... ვხედავ ავტოსკოლას, ავტოსკოლის მფლობელს, ჩემ მომავალ მასწავლებელს ვუახლოვდები მათ ვაღებ კარს,( სიო არ მიბერავს) ვდგავ ერთ ფეხს მექანიკურად მოყვება მეორეც ჩემი ტრაქტორი ფეხსაცმელები ეჭედებიან გადმოსასვლელს და ინერციით მივდივარ ბორდიულისკენ. კი სწორედ ასე ჩამოვედი მანქანიდან ოთხით! უკვე ჰაერშივე მეცინება და შემდეგ კაიხანს მახსენდება ჩემი ეფექტური გადმოსვლა რომელიც მასწავლებელლმა შეარქვა =)). ასე დაიწყო მართვის მოწმობაზე სიარული. თეორია არაა რთული ზოგი რამ ალოგიკურია მაგრამ რომ აგიხსნიან ყველაფერი ჩაგიჯდებათ რამდენჯერმე გადახედვა უნდა ერთი და იმავე ტესტს რომ თვალის მეხსიერებაც წაგეხმაროს გამოცდაზე ასე იყო თუ ისე თეორია პირვლეივე ცდაზე წარმატებით ჩავაბარე. აქვე უნდა მოვყვე ამბავი ჩემი და ჩემი მეგობრის( რომელიც ჩემთანერთად ეწამებოდა სწავლას) რუსთავში წასვლისა =)) ესეც ჩვეულებრივი დღე იყო არაფრით გამორჩეული რომ არა ბორბალი. მოკლედ მივდივართ მე და ჩემი მეგობარი რუსთავში მანქანით რომელსაც ჩემი მეგობრის მამა მართავს უკვე ქალაქიდან გავდივართ და ისე რომ არაფერი წინააღმდეგობა არაა გზაზე საბურავს რაღაც დაემართა (მე და მანქანები ხომ ვერ ვმეგობრობთ და არ ვიცი რა) მოკლედ ისე მოხდა რომ უსაბურავოდ დავრჩით =)) გზა მარშუტკით გავაგრძელეთ. 
წესი 1 - არ აქ მნიშვნელობა როგორი ქარია რუსთავში, არც იმას რომ ნერვიულობთ, თმა გაისწორეთ როდესაც სურათს გიღებენ თორემ გექნებათ ჩემნაირი სურათი მოწმობაზე =))
წესი 2 - ნამდვილად ყველა დაბღვერილი და უხეში იქ მუშაობს. აი ისეთები მე რომ მაქ ცუდი დღე შენ რატომ არ უნდა გქონდეს ვითომ? 
წესი 3 - არ გახვიდეთ პრაქტიკაზე ეიფორიაში მყოფი =)) 
 მე მექანიკას ვაბარებდი და 5 უფასო გასვლა ნამდვილად კარგი რამაა ამაში ახლა დარწმუნდებით.
გასვლა 1 - მივდივარ მანქანისკენ ხელშ მიჭირავს პირადობა ვამბობ თაკო არ დაგავიწყდეს რომ ღვედეი უნდა შეიკრა,მივარდება პირადობა, ვიღებ პირადობას უკვე აღარ მახსოვს რომ ღვედი უნდა შევიკრა, არ ვიკრავ ვღვედს =))ვქოქავ მანქანას სასწაულად უფრო სწორად მე უკვე მივგორავ, როდესაც მანქანას ვქოქავ(ამაზეც მაკლებს), ამ დროს ვეჯაჯგურები ღვედს, რომლის არ შეკვრამ უკვე დამაკლო ქულა. ვაჩერებ გარაჟთან.ვიხედები უკან ვითვლი ბოძებს მივდივარ ვიხედები გვერდზე სარკეში და ვხედავ რომ სარკე მოტყლეპებულია ჩემ დამკვირვებელზე =)) ვიბნევი. ვასწორებინებ სარკეს თუმცა მაინც ვასწრებ შეხვევას ცოტათ მიგორდება მანქანა კვლავ მაკლებს ქულას საბოლოოდ ვაგვირგვინებ იმით რომ ვეტაკები უკან ვისღა ახსოვდა ტორმუზი! გაგრძელება შემდეგ პოსტში....


თაკომე