კურტ ვონეგუტი
ხანგრძლივი გასეირნება მარადისობისკენ
ისინი ერთმანეთის მეზობლად გაიზარდნენ. ქალაქის გარეუბანში - მინდვრების, ტყეებისა და ბაღების გარემოცვაში, საიდანაც ჩანდა ულამაზესი სამრეკლო, რომელიც ბრმების სკოლას ეკუთვნოდა.
ახლა ისინი ოცი წლისანი არიან და თითქმის ერთი წელია ერთმანეთი არ უნახავთ. მათ შორის მხიარული და თბილი ურთიერთობა ყოველთვის არსებობდა, თუმცა სიყვარულზე არასოდეს უსაუბრიათ.
ბიჭს ნიუტი ჰქვია, გოგოს – კატერინა. ნაშუადღევი იყო, როცა ნიუტმა კატერინას სახლის კარზე დააკაკუნა. კატერინა კართან მივიდა, ხელში სქელტანიანი, ცარცის ქაღალდზე დაბეჭდილი ჟურნალი ეჭირა, რომელსაც დაკაკუნებამდე კითხულობდა. ჟურნალი მთლიანად საპატარძლოებისთვის იყო განკუთვნილი.
– ნიუტ! – თქვა მან. გოგო გაკვირვებული ჩანდა.
– შეძლებ სასეირნოდ წამოსვლას? – თქვა ბიჭმა. იგი, კატერინასთანაც კი, ძალზე მორცხვი იყო. თავის სიმორცხვეს დაბნეული ლაპარაკით მალავდა – თითქოს რაზეც საუბრობდა და რაც მისთვის ასე მნიშვნელოვანი იყო – მისგან ძალზე შორსაა, თითქოს ის საიდუმლო აგენტია, რომელსაც ხანმოკლე შესვენება აქვს ლამაზ, შორეულ და ავბედით მისიებს შორის. საუბრის ასეთი მანერა ყოველთვის იყო დამახასიათებელი ნიუტისთვის, მაშინაც კი, როცა საკუთარ თავზე საუბრობდა.
– სასეირნოდ? – თქვა კატერინამ.
– „ნაბიჯ-ნაბიჯ, ფოთლებზე გავლითა და ხიდებს გადავლით“.
– არ ვიცოდი, ქალაქში თუ იყავი.
– ეს–ესაა ჩამოვედი – თქვა ბიჭმა.
– ისევ ჯარში, როგორც ვხედავ, – ჩაილაპარაკა გოგომ.
– შვიდი თვე დამრჩა. ბიჭი არტილერიის პირველი კლასის რიგითად მსახურობდა. დაჭმუჭნული სამხედრო ფორმა და მტვრიანი ბათინკები ეცვა. გაუპარსავიც იყო.
ბიჭმა ხელი ჟურნალისკენ გაიწოდა:
– მაჩვენე ეს ლამაზი წიგნი – თქვა მან.
გოგომ ჟურნალი გაუწოდა.
– ვთხოვდები, ნიუტ – თქვა გოგომ.
– ვიცი, – თქვა ბიჭმა – წავიდეთ სასეირნოდ.
– უამრავი საქმე მაქვს ნიუტ, ქორწინებამდე სულ ერთი კვირა დარჩა.
– თუ სასეირნოდ წამოხვალ – თქვა ბიჭმა, _ ლოყაწითელა საპატარძლო გახდები. ჟურნალი გადაფურცლა, კატერინას ლოყაწითელი საპატარძლოების ფოტოები უჩვენა და თქვა – როგორც ეს, როგორც ეს, როგორც ეს ლოყაწითელი საპატარძლოები.
კატერინამ გაიფიქრა ლოყაწითელ საპატარძლებზე და თვითონაც გაწითლდა.
– ეს ჩემი საჩუქარი იქნება ჰენრი სტიუარტ ჩეზენსისათვის – თქვა ნიუტმა. სეირნობის შემდეგ მე მას ლოყაწითელა საცოლეს დავუბრუნებ.
– სახელიც იცი?
– დედამ მომწერა, პიტსბურგიდანაა ხომ?
– ასეა, შენ იგი მოგეწონება.
– შეიძლება, – თქვა ბიჭმა.
– შეძლებ...? შეძლებ ქორწილში მოსვლას, ნიუტ? – თქვა გოგომ.
– ვეჭვობ.
– ხანმოკლე შვებულებულება გაქვს?
– შვებულება? – თქვა ნიუტმა, თან სარეკლამო ჩანართზე ვერცხლის სუვენირების რეკლამას ათვალიერებდა. – მე არ ვარ შვებულებაში.
– რა?
– ამას თვითნებურად წამოსვლა ჰქვია.
– ნიუტ, რას ამბობ, შეუძლებელია!!!
– ასეა, თქვა ბიჭმა და ჟურნალი ისეევ გადაფურცლა.
– რატომ, ნიუტ? – თქვა გოგომ.
– მინდა, შენთვის ვერცხლის სუვენირების ნიმუშები ვიპოვო. იგი ჟურნალში სუვენირების დასახელებებს კითხულობდა – ალბემარლი? მანანა? ლეგენდა? ვარდი? – მერე გოგოს შეხედა და გაუღიმა.
– მინდა, შენ და შენს ქმარს კოვზი გაჩუქოთ – თქვა ბიჭმა.
– ნიუტ, ნიუტ – სერიოზულად მიპასუხე.
– გავისეირნო, მინდა.
გოგომ, დასავით განიცადა ნათქვამი და ხელები მოიფშვნიტა.
– ნოუტ, შენ იხუმრე თვითნებურად წამოსვლაზე – თქვა გოგომ.
– ნიუტმა, წარბების აწევით, წყნარად განასახიერა პოლიციელის სინერა.
– საიდან, საიდან გამოიქეცი?
– ფორტ ბრეგიდან – თქვა ბიჭმა.
– ჩრდილო კაროლინიდან? – თქვა გოგომ.
– ასეა – ფაეტვილის მახლობლად, სადაც სკარლეტ ო’ჰარა სკოლაში დადიოდა.
– როგორ მოაღწიე აქამდე, ნიუტ? – თქვა გოგომ.
– ბიჭმა მაღლა აწია ცერა თითი, აქნევდა ისე, თითქოს გამვლელი ავტომანქანას „ავტოსტოპით“ აჩერებსო. ”ორ დღეში” – თქვა მან.
– დედაშენმა იცის? – თქვა გოგომ.
– დედაჩემისთვის არ ჩამოვსულვარ – უთხრა ბიჭმა გოგოს.
to be continued...
fი ბი
ხანგრძლივი გასეირნება მარადისობისკენ
ისინი ერთმანეთის მეზობლად გაიზარდნენ. ქალაქის გარეუბანში - მინდვრების, ტყეებისა და ბაღების გარემოცვაში, საიდანაც ჩანდა ულამაზესი სამრეკლო, რომელიც ბრმების სკოლას ეკუთვნოდა.
ახლა ისინი ოცი წლისანი არიან და თითქმის ერთი წელია ერთმანეთი არ უნახავთ. მათ შორის მხიარული და თბილი ურთიერთობა ყოველთვის არსებობდა, თუმცა სიყვარულზე არასოდეს უსაუბრიათ.
ბიჭს ნიუტი ჰქვია, გოგოს – კატერინა. ნაშუადღევი იყო, როცა ნიუტმა კატერინას სახლის კარზე დააკაკუნა. კატერინა კართან მივიდა, ხელში სქელტანიანი, ცარცის ქაღალდზე დაბეჭდილი ჟურნალი ეჭირა, რომელსაც დაკაკუნებამდე კითხულობდა. ჟურნალი მთლიანად საპატარძლოებისთვის იყო განკუთვნილი.
– ნიუტ! – თქვა მან. გოგო გაკვირვებული ჩანდა.
– შეძლებ სასეირნოდ წამოსვლას? – თქვა ბიჭმა. იგი, კატერინასთანაც კი, ძალზე მორცხვი იყო. თავის სიმორცხვეს დაბნეული ლაპარაკით მალავდა – თითქოს რაზეც საუბრობდა და რაც მისთვის ასე მნიშვნელოვანი იყო – მისგან ძალზე შორსაა, თითქოს ის საიდუმლო აგენტია, რომელსაც ხანმოკლე შესვენება აქვს ლამაზ, შორეულ და ავბედით მისიებს შორის. საუბრის ასეთი მანერა ყოველთვის იყო დამახასიათებელი ნიუტისთვის, მაშინაც კი, როცა საკუთარ თავზე საუბრობდა.
– სასეირნოდ? – თქვა კატერინამ.
– „ნაბიჯ-ნაბიჯ, ფოთლებზე გავლითა და ხიდებს გადავლით“.
– არ ვიცოდი, ქალაქში თუ იყავი.
– ეს–ესაა ჩამოვედი – თქვა ბიჭმა.
– ისევ ჯარში, როგორც ვხედავ, – ჩაილაპარაკა გოგომ.
– შვიდი თვე დამრჩა. ბიჭი არტილერიის პირველი კლასის რიგითად მსახურობდა. დაჭმუჭნული სამხედრო ფორმა და მტვრიანი ბათინკები ეცვა. გაუპარსავიც იყო.
ბიჭმა ხელი ჟურნალისკენ გაიწოდა:
– მაჩვენე ეს ლამაზი წიგნი – თქვა მან.
გოგომ ჟურნალი გაუწოდა.
– ვთხოვდები, ნიუტ – თქვა გოგომ.
– ვიცი, – თქვა ბიჭმა – წავიდეთ სასეირნოდ.
– უამრავი საქმე მაქვს ნიუტ, ქორწინებამდე სულ ერთი კვირა დარჩა.
– თუ სასეირნოდ წამოხვალ – თქვა ბიჭმა, _ ლოყაწითელა საპატარძლო გახდები. ჟურნალი გადაფურცლა, კატერინას ლოყაწითელი საპატარძლოების ფოტოები უჩვენა და თქვა – როგორც ეს, როგორც ეს, როგორც ეს ლოყაწითელი საპატარძლოები.
კატერინამ გაიფიქრა ლოყაწითელ საპატარძლებზე და თვითონაც გაწითლდა.
– ეს ჩემი საჩუქარი იქნება ჰენრი სტიუარტ ჩეზენსისათვის – თქვა ნიუტმა. სეირნობის შემდეგ მე მას ლოყაწითელა საცოლეს დავუბრუნებ.
– სახელიც იცი?
– დედამ მომწერა, პიტსბურგიდანაა ხომ?
– ასეა, შენ იგი მოგეწონება.
– შეიძლება, – თქვა ბიჭმა.
– შეძლებ...? შეძლებ ქორწილში მოსვლას, ნიუტ? – თქვა გოგომ.
– ვეჭვობ.
– ხანმოკლე შვებულებულება გაქვს?
– შვებულება? – თქვა ნიუტმა, თან სარეკლამო ჩანართზე ვერცხლის სუვენირების რეკლამას ათვალიერებდა. – მე არ ვარ შვებულებაში.
– რა?
– ამას თვითნებურად წამოსვლა ჰქვია.
– ნიუტ, რას ამბობ, შეუძლებელია!!!
– ასეა, თქვა ბიჭმა და ჟურნალი ისეევ გადაფურცლა.
– რატომ, ნიუტ? – თქვა გოგომ.
– მინდა, შენთვის ვერცხლის სუვენირების ნიმუშები ვიპოვო. იგი ჟურნალში სუვენირების დასახელებებს კითხულობდა – ალბემარლი? მანანა? ლეგენდა? ვარდი? – მერე გოგოს შეხედა და გაუღიმა.
– მინდა, შენ და შენს ქმარს კოვზი გაჩუქოთ – თქვა ბიჭმა.
– ნიუტ, ნიუტ – სერიოზულად მიპასუხე.
– გავისეირნო, მინდა.
გოგომ, დასავით განიცადა ნათქვამი და ხელები მოიფშვნიტა.
– ნოუტ, შენ იხუმრე თვითნებურად წამოსვლაზე – თქვა გოგომ.
– ნიუტმა, წარბების აწევით, წყნარად განასახიერა პოლიციელის სინერა.
– საიდან, საიდან გამოიქეცი?
– ფორტ ბრეგიდან – თქვა ბიჭმა.
– ჩრდილო კაროლინიდან? – თქვა გოგომ.
– ასეა – ფაეტვილის მახლობლად, სადაც სკარლეტ ო’ჰარა სკოლაში დადიოდა.
– როგორ მოაღწიე აქამდე, ნიუტ? – თქვა გოგომ.
– ბიჭმა მაღლა აწია ცერა თითი, აქნევდა ისე, თითქოს გამვლელი ავტომანქანას „ავტოსტოპით“ აჩერებსო. ”ორ დღეში” – თქვა მან.
– დედაშენმა იცის? – თქვა გოგომ.
– დედაჩემისთვის არ ჩამოვსულვარ – უთხრა ბიჭმა გოგოს.
to be continued...
fი ბი
No comments:
Post a Comment