"მარჯნის სანაპირო"

მეშვიდე თავი

   მე და იზიმ კიდევ 8 მდოგვიანი ბუტერბროტი ვჭამეთ ამ ზაფხულს და ცოტა ფერიც დამედო. დეიდა მადუ და ნიკი საშინლად გაირუჯნენ დეიდას კიტრის აბაზანის მიღებაც კი ურჩიეს კანის გასაგრილებლად. რაიანმა კიდევ ბრასით ცურვა ისწავლა და მთელ დღეებს წყალში ატარებდა. წყლიდან ამოსული კი იმდენად დამჭკნარი იყო მოხუცებულს ემსგავსებოდა და თუ წყლის მცენარე მოჰყვებოდა წყლიდან ხომ საერთოდ, ტურისტების ერთერთი სანახაობა იყო.

  ზაფხულის ბოლო დღეს ნიკის მანქანა ტრასაზე გიჟივით მიქრის, დეიდა მადუ ფეხზე ლაქს ისმევს წინა სავარძელზე, რაიანი ფრანგულად ილანძღება, ან უბრალოდ ლაპარაკობს.რაიანი რომ ფრანგულზე გადადის სულ მგონია გვლანძღავს მეთქი, ესეც რაღაცნაირი აკვიატებაა       (ძალიან მრცხვენია ახლა რომ მახსენდება ასე

"მარჯნის სანაპირო"

მეხუთე თავი

  სამაშველო პუნქტში მე და იზი გორგოლაჭიან სკამებზე ვსხედვართ. იზი სკამზე გიჟივით ტრიალებს(ერთხელ სკამიანად გადაყირავდა კიდეც) მე კიდევ ფეხები მაქ შემოწყობილი და ჰორიზონტს ვუყურებ. თვალები მიჭრელდება, მიწითლდება და იზის უკვე ვეღარ ვხედავ მხოლოდ ჰაერის ნაკადი მეჯახება გვერდიდან, რომელსაც იზი წარმოქმნის. არ ცხელა , არც ცივა, ზემოდან პირსახოცი მაქვს შემოხვეული. იზი მეუბნება რომ მუმიას ვგავარ და იცინის მერე ამატებს, რომ ეს ჩემი გაცრეცილობაც მუმიასთან მაახლოვებს. ზოგჯერ იზიც აუტანელია, ეს ზოგჯერ უფრო ხშრადაა ვიდრე სხვების შემთხვევაში. იზი მდოგვიან ბუტერბროტს მაწვდის და მეუბნება, რომ ბარმენი ჯო უკეთებს ყოველდილას იმის სანაცვლოდ რომ იზიმ თქვას ჯომ ყველაზე მაგარი კოცნა იცის მთელ მარჯნის სანაპიროზე. დავინახე თუ არა ეგ ჯო მაშინვე არ მესიამოვნა, ისეთი ტიპის ადამიანია რაღაცად რომ მოაქვს თავი და სინამდვილეში არც არსებობს. იზი კიდევ მეუბნება რომ ადამიანები არ უნდა დავყო კატეგორიებად და რომ ადამიანი იმდენად სპონტანურია ერთ კატეგორიაში ვერ ჩაეტევა. ამის მაგალითად თავისი თავი მოაქვს და ამბობს რომ - აბა რომელი კატეგორია აერთიანებს ერთმანეთში გამოუსწორებელ პესიმისტს და ადამიანს, რომელიც გვერდით მიზის, მდოგვი აქვს ტუჩებზე და გულისარევამდე ბზრიალებს.

"მარჯნის სანაპირო"

მესამე თავი

მესამე დღეს გავიგე რომ იზი ნუდისტურ პლაჟზე მუშაობს მაშველად. აი, კურიოზი! ალბათ იზისნაირად არავის უხარია ხელფეხაფართხალებული ადამიანის დანახვა წყალში. ამავე დღეს შევხვდი იზის ჰოლში. აკვალანგისტს გავდა, თმები ლურჯად შეეღება, ტატუ გაეკეთებინა თავიდან მეგონა რომ ჩიტები გამოისახა, მაგრამ რომ მომიახლოვდა, მივხვდი დელფინები იყვნენ. მთელ წელზე ჰქონდა დელფინები, რომლებიც წრეს ქმნიდნენ და ძალიან თუ შეყვებოდი ფიქრს გეგონებოდა რიტუალური ცეკვა იყო გამოსახული.

იზიმ რომ დამინახა ხელიდან ჭიქა გამივარდა. იმხელა შეყვირა ლუსიო და ისეთი ძალით შემომახტა ორივენი ძირს დავვარდით. ორი დღე მტკიოდა ფეხი, მერე უბრალოდ მივეჩვიე.

იზიმ მითხრა რომ საერთოდ არ შევცვლილვარ, რაც ასეცაა. ერთ ეგ მითხრა შუბლი შეგეჭმუხნაო. იმ დღესვე ჩავიხედე სარკეში და მეორე დღესაც გადავამოწმე. ჩემი შუბლი ჩვეულებრივი იყო.

იზიმ იმაზე მეტი რამ მომიყვა ვიდრე ველოდი და იმაზე დაწვრილებით ვიდრე მე შემეძლო ამის ატანა. თურმე, მართლა ხვდება თავისზე უფროსს კაცს, აღარ მახსოვს ან 7 წლით დიდიაო ან 17-ით. იზის შემთხვევაში ალბათ არც აქ მნიშვნელობა ასაკს. საერთოდაც იზის რომ ვუყურებ ასე მქონია ყოველწამს ვულკანი უფეთქდება სხეულში. თურმე ეს ამბებიც თვითონ გაავრცელა. ასე მითხრა საკმარისია ბარმენ ჯოსთან რამე თქვა და მეორე დღეს ყველა შენზე ლაპარკაობსო, ეს რომ ცოდნოდა დეიდა მადუს შარშანწინ...

მეხვეწა ხვალ წამოდი პლაჟზე, გადასარჩენი ბევრი არაა და ვინც არის, ზოგჯერ ისინიც არ არიან გადარჩენის ღირსიო. ისიც დააყოლა, რომ მდოგვის ბუტერბროდები ექნება და ცისფერი ლაგუნას კოქტეილი. მერე ერთი შემომხედა და გაცრეცილი მეჩვენებიო, აუცილებლად უნდა მიიღო რუჯიო. იმდენი ქნა დამაფიცა კიდეც, რომ აუცილებლად გავირუჯებოდი. იზი ხომ ასეთია არ მოგეშვება რამე თუ აიკვიატა.

ნომერში შესვლისთანავე დამეძინა და დამესიზმრა ვითომ იზი დელფინებთან ერთად ფანტანის გარშემო ცეკვავდა, თვალები ლურჯი ქონდა, ტანი საშინლად თეთრი, ხელებს ხან ზევით წევდა ხან ქვევით ხან წინ და ხან უკან. დელფინები კი ფანტანს გარშემო უვლიდნენ იქამდე სანამ ყველანი სათითაოდ არ ჩახტნენ შიგნით და იზისთან ერთად გაუჩინარდნენ.

მეოთხე თავი

 დილით ვიაღაცის შენჯღრევამ გამაღვიძა. სანამ გავაანალიზებდი რომ იზი მედგა თავზე და მეძახდა იქამდე მე ჩემი დამემართა.

-იზი, იზი ხუთი წუთიც რა ! ვეხვეწები ისეთი ხმით რომელიც დედაზე ყოველთვის ჭრის მაგრამ არა იზიზე!

იზი ფეხებში მკიდებს ხელებს, არ ვიცი საიდან ეძლევა ამხელა ძალა. 4 წუთში მეც და იზიც ისევ იატაკზე ვართ, იზი მაშინვე დგება ზემოდან გუშინდელ ტანსაცმელს მაყრის და მეუბნება სასწრაფოდ ჩავიცვა. ამას ისე ამბობს თითქოს ჩემი უფროსია და უნდა დავემორჩილო. ზოგჯერ მგონია ასეცაა, იზი მარჯნის სანაპიროზე ის დინებაა რომელსაც მივყვები.

თაკომე 

"მარჯნის სანაპირო"

ნაწილი 2

პირველი თავი

მარჯნის სანაპირო არ იცვლება, ისევ ისეთია როგორც ყოველთვის,ასე მგონია მარტო ეს სანაპიროა ასე უძრავი. ჩვენ რომ ჩამოვედით 2 წელი იყო უკვე გასული ბოლო ვიზიტიდან. ბუნდოვნად მახსოვდა აქაურობა, მიუხედავად იმისა რომ თითქმის ყოველწელს აქ ვიყავით ხოლმე , მოგონებები მაინც მიიჩქმალა.

 სეზონი ჯერ არ იყო ნიკმა მანქანა სანაპიროზე რომ გაიყვანა დავინახეთ, რომ ეს ესაა დაუწყიათ ბუნგალოების მშენებლობა , სანაპიროზე ცოტა ხალხი იყო, ალაგ ალაგ შხაპს იღებდნენ, ხაკისფერი გოგოები.

მარჯნის სანაპიროსგან განსხვავებით, ჩევნთვის ბევრი რამე შეიცვალა ორ წელიწადში, დეიდა მადუ დაინიშნა, ეს ალბათ ყველაზე ბედნიერი მომენტი იყო ჩვენს ოჯახში. ნიკი დეიდაზე 3 წლით უმცროსი იყო , ტრენერი. დეიდამ ის ფიტნეს გაკვეთილებზე გაიცნო. როგორც მადუ ამბობს ნიკი თვალს არ აშორებდა და იმწამსვე შეყვარებია თურმე დეიდა. ნიკი კიდევ არ ლაპარაკობს ბევრს, ამიტომ მხოლოდ მადუს ვერსია არის ჩვენთვის ცნობილი, თუმცა მე თუ მკითხავთ დეიდამ გასაქანი არ მისცა ნიკს, ზოგჯერ (მაშინ როცა დეიდაზე გაბრაზებული ვარ) მგონია ხელიც თვითონ თხოვა. თუმცა ვინ იცის...დეიდა რომ საფლავში ჩაიტანს სიმართლეს ეს ყველასთვის ნათელია.

დედა ჟორჟს გაეყარა. ჟორჟი არ იყო ცუდი კაცი პირიქით მომწონდა კიდეც, მაგრამ ჩემ გარდა და დედას გარდა აღმოჩნდა რომ კიდევ ბევრს მოწონდა .... ამ ამბავმა დრამის გარეშე არ ჩაიარა ოჯახში. სწორედ ამიტომ იყო რომ წინა წელს დასასვენებლად შვედეთში წავედით. დეიდამ თქვა დედათქვენს ახლა სიახლეები სჭირდებაო . თუმცა საბოლოოდ მე დეიდა და რაინი წავედით შვედეთში.

  დედა იმიტომ არ ისვენებს ზაფხულობით რომ ისედაც დასვენებულია, ასე თვლის რაიანი რომელიც ამ ორ წელიწადში საკმაოდ გაიზარდა. უკვე 10 წლისაა და შესანიშნავად ლაპარაკობს ფრანგულად. მე ამას წყობილებიდან გამოვყავარ, როცა არ უნდა რამე გავიგო ტელეფონზე ფრანგულად იწყებს ლაპარაკს მესიჯებსაც კი ფრანგულად წერს! ზოგჯერ აუტანელია რაიანი...

 მე ამ ორ წელიწადში მგონი ყველაზე ნაკლებად შევიცვალე. ისევ იმ სიმაღლე ვარ, თმა ისევ ქერა მაქ , წონა 49. ერთი ეგაა უაზრო ნერვიულობა დამჩემდა მომავალზე. 

                                                                 

                                                                 მეორე თავი 

 ბარგს კოტეჯში ვტოვებთ და სანაპიროსკენ მივემართებით. ხალხი კიდევ უფრო ცოტაა ვიდრე აქამდე იყო, ამიტომ ისეთი ადგილის მოძებნა, სადაც მარტო ჩვენ ვიქნებით საკმაოდ მარტივია. სანაპირომდე ლოკოკინების ბილიკს მივუყვებით. არასდროს არ მიყვარდა ეს ბილიკი, ესეც ლოკოკინასავით უსაშველოდ ნელა მიიწევს წინ.

ქვიშა დატკეპნილია, მე და რაიანი წყლისკენ მივრბივართ, რაიანი ასეთ მომენტებში საკმაოდ აზარტულია და ფიქრობს რომ თუ ხელს მკრავს, ან ფეხს დამიდებს მიმასწრებს... მე კიდევ იქამდე ვკრავ რაიანს ხელს და ფეხსაც ვაყოლებ, როცა ესესაა დავიძარით, ასეა ძნელია იყო ოჯახში ყველაზე პატარა.

ჰო მართლა, კოტეჯში გავიგე რომ იზიმ სამუშაო იშოვა. ალბათ მიმტანია, ან კოტეჯის რეგისტრატურაში მუშაობს. ისიც გავიგე, რომ ვიღაც მასზე უფროს ხვდებაო, მაგრამ ეს უფრო ჭორი მგონია.  პირად ცხოვრებაზე სიმართლეს არავინ ამბობს სახალხოდ. ამაზე დეიდა მადუმ ლექციაც კი წაგვიკითხა, როცა რაიანმა თითქმის აღნავლებულმა გვითხრა რომ ანჯელინა და ბრედი დაშორდნენ. დეიდა თვლიდა, რომ ცნობილი ადამიანები თავად ირთულებენ ცხოვრებას, მაშინ როდესაც ცნობილები ხდებიან. მე მგონია დეიდა ამას გაუცნობიერებლად ამბობდა, ალბათ რომელიმე ჟურნალში ამოიკითხა. თუმცა დეიდამ ყოველთვის იცოდა სად რა ეთქვა, ეს ფრაზაც შესანიშნავად გამოიყენა.

პლიაჟი ფიქრისთვის ზედგამოჭრილი ადგილია. ამიტომ არ მოდის ალბათ დედა დასასვენებლად. ასე მგონია დედამ კარგად იცის რომ დაფიქრდეს მიხვდება რომ მარტოხელაა. ასეთი რამის მიღება კიდევ ბევრ ადამიანს არ შეუძლია. 

თაკომე

"მარჯნის სანაპირო"

მეოთხე თავი

 დღეს გადავწყვიტეთ მე და იზიმ რომ ნუდისტების პლაჟზე წავიდეთ საღამოს. იზი ამბობს მე ისე წავალ როგორც ნუდისტს შეეფერებაო, მე მგონია რომ იზი ცოტა აფრენს... იზი ჩემზე ერთი წლით დიდია, ჰაჰა ორით, მახსოვს ვკითხე მაგრამ დამავიწყდა. სახელი ხომ მახსოვს ეს უკვე კაია.

მე და იზის თითები ქვიშით გვაქ გამოტენილი, გული ამოვარდნაზე გვაქ, სუნთქვა გვიჭირს იზიმ გზაზე მოიფიქრა რომ თამაში გვეთამაშა ვინ დაითვლის უფრო მეტ ნუდისტ კაცს... როგორც იქნა ამოვისუნთქე, იზი ამბობს რომ 14 -ამდე დათვალა და რომ მერე თვალები უბრალოდ გაექცა, მე კიდევ მგონია იტყუება. მე მხოლოდ სამი დავინახე ერთი გულაღმა იწვა და მხოლოდ მოტვლეპილი თავი უჩანდა, მეორე წყალში იყო, მესამე მოკუნტული იწვა მგონი ეძინა, კი ალბათ ეძინა.

იზი მეუბნება რომ ეს არაა საკმარისი და აუცილებლად უნდა წავიდეთ მეორე დღეს იქ. მე კიდევ ძალიან მეზარება ვიღაცეების უკანალების ყურება. ამიტომ ფეხს ვითრევ.. ასე გრძელდება იქამდე სანამ, მეც ამომივა ყელში და დავთანხმდები. ასეთია, იზი თუ აიჩემა შეიძლება ჭკუიდან გადაგიყვანოს. მე და იზი პლიაჟზე დაახლოებით პირველ საათზე გავედით მზე ორივეს ზემოდან გვიყურებს ჩრდილები ჯერ არ გვაქ. იზი წყალში გასაბერ ლეიბზე წევს და ირუჯება. მე პირსახოცშემოხვეული მოკუნტული ვზივარ. რატომ უყვარს ხალხს ყველაფრის გამომზეურება ... ვერ ვხვდები, ალბათ ამიტომაა მამამ რომ დედა მიატოვა. დედა დეიდას გავს, ერთი სული აქვს თავის ცხოვრება ყველა დეტალით გაანდოს ვინმე სიმპატიურს.ოღონდ არა იმიტომ, რომ ენაჭარტალაა, უბრალოდ გონია, რომ ეს საინტერესოა. არადა ყველას ისტორია ერთმანეთს გავს. ქოლგა თითქმის ჩაეფლო ქვიშაში,ხელზე კანი მძვრება, თვალემოჭუტული იზის ვეძებ, იზი ტივტივებს.

  მერე თვალებს ვხუჭავ თავს ვიმკვდარუნებ, პირსახოცს ქვიშაზე ვანარცხებ და ყვირილით გავრბივარ იზისკენ.

თავი მეხუთე

  დღეს ბევრი საქმე გვაქ. ხვალ დილით ადრე დედა გამოგვივლის მანქანით და უკან წაგვიყვანს. დამთავრდა ზაფხული. რაღაცნაირი ნოსტალგია მოგაწვება ხოლმე, როცა ზაფხული მთავრდება, ამას ყველაზე მძაფრად, ალბათ მაშინ აანალიზებ, როცა სკოლაში შედიხარ და პირველად მთავრდება არდადაგები. ზაფხული არ მიყვარს. ამიტომაა ალბათ, არა ნამდივლად ამიტომაა რომ არ მიყვარს. სევდიანი აგვისტოა მშვენიერი ამინდით მზეს ღრუბლები აფარია, დეიდა გაფაციცებით ცდილობს ყველა სხივი დაიჭიროს და გარუჯული სხეული კიდევ უფრო გაერუჯოს. რაიანი წყალთან ზის, ვწევარ და ამიტომ მხოლოდ  მის ზურგს ვხედავ, ხერხემალი ჯერ ჩაწეული აქვს მერე ამოწეული მერე ისევ ჩაწეული, ქვიშას იღებს ხელში და ისე უშვებს როგორც ქვიშის საათი.

მე და იზი კიდევ 4-ჯერ ვიყავით ნუდისტების პლიაჟზე. იზი კარგი გოგოა, ახლოს რომ გაგეცნო მოგეწონებოდა შენც.ერთი ეგაა ტყუილები უყვარს. მაგისიანებმა არ იციან ოკეანეში რომ დედიშობილა შედის, თორემ ალბათ ფულსაც არ დახარჯავდნენ ძვირფასთვლებიან საცურაო კოსტუმებში. მე მგონია რომ იზი უფრო ქალთევზაა ვიდრე ადამიანი.

  დეიდა მეუბნება რომ დროა წავიდეთ მე ვდგები ქვიშას წყალს ვატან, თვალს მზეს ვუსწორებ, ყველაფერი წითლდება ირგვლივ და ვამბობ „სალამი სევდავ“ .  სიტყვის დასრულებას ვერ ვასწრებ რომ იზი მტაცებს ხელს და მიმარბენინებს.. მერე ისევ იგივე მეორდება, კანი უკვე გადამძვრა ხელზე. იზი სანაპიროზე გულაღმა წევს ხელებს ქვიშაში ტენის და მთელი ძალით ზემოთ ისვრის, მერე გუნდებს აკეთებს და მეუბნება მსუქან კაცს ვესროლო, თანაც იფიცებს რომ თვითონ დაიბრალებს.ამას იქმადე მთხოვს სანამ მე ისევ ჩემი არ მემართება.

 მგონი უკვე გითხარი იზი მატყუარაა თქო, ამიტომ გიჟივით მოვრბივარ ნუდისტური პლაჟიდან... უკან  ნაკვალები მომყვება, ასე მგონია თუ არ ავუჩქარე გამასწრებს თქო.

თაკომე (გაგრძელება იქნება)

"მარჯნის სანაპირო"

მესამე თავი

   „ლუსი წამოდი არ გინდა ჰოთდოგები ვჭამოთ“- მიყვირის მადუ და მე უარის ნიშნად თავს ვიქნევ. ისევ იგივეს რომ მიყვირის დეიდა, მაშინ იძულებული ვხდები წამოვჯდე და მეც ყვირილით ვუპასუხო რომ არ მშია.

დეიდა მაფრთხილებს რომ  დღეს კოტეჯში საღამოს წვნიანი გვაქ, მაგრამ მე იმაზე მეტად ზარმაცი ვარ ვიდრე წვნიანი არ მიყვარს, ამიტომ ვრჩები.

 ვერ ვიტან ქვიშას ახლა მივხვდი სწორედ ამ მომენტში, როცა დავხედე ჩემ ქვიშიან ფეხებს. იმასაც ვერ ვიტან მთელ სხეულზე რომ გეწებება და კაი ხანს მოგყვება.

 ახლაღა შევნიშნე რომ ჩემ გვერდით ვიღაცა წევს ახალგაზრდაა ასე 26 წლის იქნება ბიჭია.. თუ მამაკაცი .. არ ვიცი ამ ასაკისაზე რას ამბობენ , ალბათ ორივე. რა საინტერესოა რომ ვკითხო რას მიპასუხებს... რა თქმა უნდა არ ღირს მსგავსი კითხვებით საუბრის დაწყება ამიტომ ხმამაღლა ვამბობ:

-         დღეს ძალიან კარგი ამინდია !

ჩემი გასროლილი ფრაზა მონოლოგად რჩება. მე კიდევ არ ვიცი ალბათ ჩემი ნათესავებისნაირი ახირება მემართება და ახლა უკვე ვეკითხები

-         უკაცრავად, თქვენ ჩემ წყლის სათვალეს ხომ არ აწევხართ?

-         მე? უკვირს მამაკაცს .

-         ხო, სანამ მოხვიდოდით ზუსტად ვიცოდი რომ მანდ იდო, ახლა კი აღარ ჩანს. - არ ვნებდები მეც.

 ის დაზარებით წამოიწევა, პირსახოცს აქეთ იქით წევს ხელებს აფათურებს, ჩანს ძალიან არ უნდა, რომ მე ვარსებობდე და კიდევ უფრო ძალიან არ უნდა სათვალე რომ  გამოეგონებინათ, მაგრამ მაინც ეტყობა ზრდილობიანი ბიჭია თუ კაცი.

-         აქ არაა, ალბათ აიღეთ და აღარ გახსოვთ.

-         იქნებ წამოდგეთ ? ვეუბნები და ჩემ თაფლისფერ თვალებს ვაფახურებ.

ბიჭი დგება და უსიტყვოდ მიდის ნუდისტური სანაპიროსკენ. მე თავს გამარჯვებულად ვგრძნობ, სათვალეს ჩანთიდან ვიღებ და წყალში გახურებული სხეულით ვვარდები.

 წყალში თითქმის ისევე ვგრძნობ თავს როგორც საბნის ქვეშ თავჩარგული. ალბათ ასე არიან თევზებიც... თმები ტანზე მეტმასნება კანი მინაოჭდება და ვგრძნობ, რომ დროა ამოვისუნთქო, თავს წყლიდან ნელნელა ვწევ, კანზე ბუსუსები მაყრის, სათვალეს ვიხსნი და გამოვდივარ. ჩემ ჩანთასთან ბიჭს ვხედავ, უფროსწორედ კაცს, რომელიც საკმაოდ უხეშად მიყურებს, სათვალეს წყალში ვაგდებ და ისე თითქოს არც მქონიაო თვალებს ვისრესს.

რამდენი წლის ხარ? -მეუბნება ის გაბრაზებული ხმით როცა ვუახლოვდები.

მე ვეუბნები რომ ოცის. ის ცოტათი დაეჭვებული მიყურებს, მაგრამ ვიცი შემიძლია ოცი წლისას ვგავდე. ეს საკმაოდ მარტივია. სერიოზული სახით უნდა იყურო, თან ისეთი უნდა იყო თითქოს ბევრი რამე გაგეგება სხვადასხვა საკითხში,მაგალითად მანქანებზე, ბიჭებზე, სასმელებზე, მუსიკაზე. ხშირად  უნდა თქვა სიტყვა -სხვათაშორის- და კიდევ უფრო ხშირად გაიხსენო კოლეჯის ამბები, ისეთი, ოდნავ მტკივნეული ნოსტალგიით. კი, შემიძლია ასეთი ვიყო...თვითრწმენა დაბრუნებულზე ვეუბნები:

-         სხვათაშორის, კოლეჯშიც ყველა ასე მიყურებდა, მერე რა განა ცუდია, როცა იმაზე  ახალგაზრდად გამოიყურები ვიდრე ხარ? ამას ვეუბნები დაჟინებული თითქმის გამჭოლი მზერით

ის დუმს 10 წუთში კი მეუბნება

-         მოუფრთხილდით თქვენს ნივთებს წყალში გადასაყრელი არ გაგიხდეთ.

  მგონი ასე მაშინ შემრცხვა, როცა მეორე კლასში ჩავიფსი. მახსოვს, მარკმა ყველაზე მწარედ დამცინა. მარკი ყველაზე სიმპატიური ბიჭი იყო სკოლაში, მაგრამ მე შანსი არ მქონდა. ასე მეგონდა და ახლაც ასე მგონია რომ დამელაპარაკა მასთან აუცილებლად ასე მეტყოდა ა, შენ ის გოგო ხარ რომ ... მოკლედ, თქვენც კარგად იცით რაც. ხო, ალბათ ახლა უფრო მრცხვენოდა, მაგრამ ახირება ახირებაა, რომ აგიხირდება მერე მტრისას.

 ქვიშაზე ისე ვეცემი რომ ზემოდან ვაყრი და თვალებს ვხუჭავ. საკმაოდ კარგი გამოსავალია, თავს ვიმკვდარუნებ, თან ვირუჯები, თან არ მიჭყიტინებს...  არ ვიცი ჩემი მოწინააღმდეგე რას შვება ამ დროს, მაგრამ მე რომ თვალებს ვახელ ის უკვე აღარ ჩანს.

 ქვიშის ნაბიჯები ნუდისტური პლიაჟისკენ მიდიან.

სადღაც ნახევარ საათში დეიდა და რაიანი ბრუნდებიან, რაიანს მუცელზე კეტჩუპი აქვს დეიდას „საწრუპიანი“ ქოქოსი მოაქვს და თითქმის ძალით მტენის ხელში. 

თაკომე 

"მარჯნის სანაპირო"

ნაწილი პირველი

 თავი პირველი

რატომ არ ირუჯები ლუსი?- გამომძახა დეიდა მადუმ და სათვალე ჯერ კიდევ ოქროსფერ თმაზე გადაიწია.

  მზე არ იყო მწველი, უფრო სასიამოვნო იყო… როცა სხეულზე სითბო გეცემა და რაღაცნაირად თბილად ხარ შიგნიდან, აი ზუსტად ისეთი მზე იყო. ასეთ სითბოს არ გაცვლი ზოგჯერ არანაირ სითბოზე, არც მე და ალბათ, არც დეიდა მადუ.  მარჯნის სანაპირო, ასე ეძახდნენ ადგილს სადაც 1 კვირის წინ ჩამოვედით მე ლუსი, დეიდა მადუ და ჩემი პატარა ძმა რაიანი. რაიანს თავიდან ძალიან ეშინოდა წყლის, და მისთვის ერთადერთი გასართობი წყლისგან გაქცევა იყო, უცდიდა ტალღას და იქამდე იდგა ქვიშაზე სანამ ის ისაა და გადაუვლისო. გამოექცეოდა გიჟური სიცილით მერე ტალღას და დეიდა მადუს ლამის თავზე გადაუვლიდა ხოლმე. ასეთ მომენტებში დეიდა ძალიან ცხარობდა და თითქმის ემსგავსებოდა კიდეც რაღაცით ჟორჟს, დედაჩემის მეორე ქმარს.

 თავი მეორე

  ყოველდღე 8 საათზე გამოვდიოდით ხოლმე სანაპიროზე და 6-ამდე აქ ვიყავით. დეიდა გიჟდებოდა პლიაჟზე, ეს მისთვის იყო სამკითხველო დარბაზიც, კაფეც, მომხიბვლელი ჯენტლმენის გაცნობის ადგილიც და საერთოდაც სამყაროს ჭიპადაც ალბათ სწორედ ეს სანაპირო მიაჩნდა. ბავშვობიდან აქ ისვენებდნენ დედა და დეიდა. როცა აქ მოვდიოდით დეიდა ყოველთვის გვიყვებოდა დიდი მედუზების ამბავს, ისინი თურმე ღრმად, ძალიან ღრმად არიან ოკეანეში და დენს უშვებენ, რომლებიც ტალღებს მოაქვს ჩვენამდე ... სწორედ ამიტომაა რომ წყალში ახალ შესულს გვბურძგლავს .. ყოველშემთხვევაში ეს ამბავი მითად იქცა და საკამოდ ბევრი ტურისტი მოდიოდა უზარმაზარი მედუზების სანახავად. აქ ყოფნიდან მეოთხე დღეს რაინმაც დაინახა მედუზა და სიხარულისგან მიიხუტა ალბათ არც ღირს შემდეგი მოვლენების მოყოლა. ასეთია რაიანი ჯერ ისევ 8 წლისაა და მე თუ მკითხავთ ბევრ 8 წლისაზე მეტი გაეგება, ერთი ეგაა, რამე თუ აიხირა მოკალი და არ გადავა თავისას. ამაზე მე ჩემი მემართება, მაგრამ ახლა არ დავიწყებ იმის მოყოლას გაცოფებულზე ერთხელ როგორ ჩავფალი ქვიშაში… მერე მთელი 1 საათი დამჭირდა მის ამოსაფლობად. დეიდა მადუ კი ძალიან გამიბრაზდა და მეორე დღეს კოტეჯში დამტოვა.

ქვიშიანი სანაპიროები, რაღაცით გავს თევზის ქვირითს, სუნიც კი ერთანირი აქვთ ასე მგონია. ჰო, მართლა მგონი ერთადერთი გოგო ვარ აქ, რომელსაც მთლიანი საცურაო კოსტიუმი აცვია და ჩალის ქუდი ახურია. ეგ კი არა აქვე, სულ რაღაც, რამდენიმე ნაბიჯში ნუდისტების პლაჟიაო იზისგან გავიგე. იზი აქ ცხოვრობს და კოტეჯს გვაქირავებს. მის ოჯახს ეკუთვნის ბუნგალო „სადაფიც“ სადაც დეიდასნაირი ქალები ყოველთვის მოჰიტოს უკვეთავენ და ლიმონს დიდხანს წუწნიან შემდეგ ცოტათი ამჟავებულ და გარუჯულ სახეს აქეთ იქით გასწევენ და თვალებით ვიღაცას ეძებენ. არ ვიცი პოულობენ თუ არა, მაგრამ ის კი ვიცი რომ დეიდას არ უპოვნია ჯერ. მხოლოდ ერთხელ იყო რომ ჩვენს მაგიდას მამაკაცი მოუახლოვდა, რომელსაც ჰავაის გამოსახულებიანი შორტები ეცვა და ოქროს ძეწკვი ეკიდა. არ მახსოვს რა ერქვა მგონი -ჟ- ერია სახელში. რაღაცნაირი აქცენტი ჰქონდა სიტყვებს არბილებდა თითქოს, რაც დეიდამაც აღნიშნა რომ საკმაოდ ცუდი მოსასმენი იყო...კიდევ კაი ლაპარაკი არ უყვარდა.ჰოდა მე და რაიანს კოკა-კოლა შემოგვთავაზა დეიდას კი სისხლიანი მერი. დეიდამ იუარა არ ვიცნობ და უკვე სისხლის დალევას მთხოვსო. ეს რა თქმა უნდა გადატანითი მნიშვნელობით, მაგრამ დეიდაც უცნაური ქალი იყო მასაც ახირებები ჰქონდა....

ხო იზიზე ვლაპარაკობდი და ნუდისტების პლაჟზე. იზიმ ერთხელ მეც შემომთავაზა წავიდეთო მაგრამ რამდენი წარმოვიდგენ სირცხვილის ალმური მეკიდება. თუმცა ალბათ ოდესმე აუცილებლად წავალ. 2 დღეში 18 ის ვხვდები , თმა ისევ ქერა მაქ , წონა 49, მგონი სიმაღლეში გავიზარდე.

თაკომე (გაგრძელება იქნება :)) )