"ჟრუანტელის მომგვრელი"

საერთოდ არც გამიხედავს გუშინ ფანჯრიდან და დილით რომ გადავიხედე და ჯერ კიდევ შეუხებელი სითეთრე დამხვდა ძალიან მესიამოვნა.

საერთოდ არ ვაპირებდი გუნდაობას მაგრამ მე და fიბინიმ (და კიდევ ორმა) გავიხსენეთ ბავშვობა და დაუნდობლად ვესროდით ერთმანეთს გუნდებს ზოგს თავში მოხვდა ზოგს თვალში ზოგმა საერთოდ ვერ გაარტყა(მაგალითად მე) ეგ რომ მოგვბეზრდა მერე თოვლის ბაბუა ავაშენეთ და უსინდისოდ მკერდიც დავუკეთეთ..(ტრანსექსუალი თოვლის ბაბუა გამოვიდა)
რაც იზრდები მით უფრო ნაკლებად ამოდიხარ სველი გუნდაობის შემდეგ, სულ უფრო ნაკლებად გხვდება ყურში ნასროლი გუნდა და ზურგში ჩაყრილი თოვლი... სულ უფრო და უფრო გეზარება სიცივეშ გარეთ გასვლა და მითუმეტეს მოყინულ მიწაზე სიარული. 
საერთოდ ზამთარი სულ მიყვარდა და ვფიქრობ რომ ეს ცივი და სუსხიანი დრო უფრო აახლოვებს ადამიანებს. ხოდა ბარემ ამავე თემაზე დაწერილ ძველ (ჩემს) ჩანახატს დავდებ :)

"გარეთ როდესაც ცივა, ხშირად შემიმჩნევია შიგნით ხალხის სითბო მათბობს.

ზამთარი მოვიდა, თუმცა ამ მოსვლას რაღაც ეკლდა..

რაღაც თეთრი, ნაზი და ისეთი ყველას რომ უყვარს.

ამიტომაც უმეტესობა(მათ შორის მეც) რაღაცნაირად უღიმღამოდ შევხვდით მას. თითქოს თოვლის ბაბუას სააჩუქრები სკლეროზის გამო დავიწყნოდა.. და ახლა ყველა ველით რაღაცას , რაღაცას რაც ყველას გაგვახარებს..

..არ არსებობს ცუდი და კარგი წელი . წელი ყველა ერთია..გააჩნია შენ როგორ მიიღებ და რამდენად გაითავისებ მას..

 დღეს ფანჯრიდან რომ ვიხედებოდი, ხეებს რაღაცანირად თვალს ვარიდებდი. რცხვებოდათ მათაც და უკანასკნელ ფოთლებს იფარებდნენ..

 ..შემდეგ როდესაც მზის სინათლეს მოკლებულ გზებს ვუყურებდი..მეცინებოდა ხალხის მცდელობაზე მათთვის მზის სინათლე ნატურებით შეეცვალათ.

 მე განსაკუთრებულად  ზამთარი მიყვარს.

სუფთა ჰაერს მონატრებულმა ეზოში ჩასვა გადავწყვიტე. ახალ მეზობლებს საერთოდ არ ვიცნობდი და შორიდან ვუმზერდი, რაღაცნაირად..ცივად, უცხოდ.

ოთხი გოგონა ერთმანეთისგას სრულებით განსხვავებული გაშეშობანას თამაშობდნენ.

პუტკუნა გააშეშეს, მოიწყინა..ერთი გამომხედა და თავი ჩაქინდრა. ბავშვური დამარცხება მშვიდად აიტანა. გრძელი გოგონა ახალი მსხვერპლის ძებნაში იყო..ამ დროს ქოშინით სკამთან ჩამირბინა ფერმკრთალმა გოგომ, ასე მეგონა რაღაც სასტიკ ურჩხულს გაურბოდა (მიუხედავად იმისა რომ, მაშინ უკვე აღარ მჯეროდა ურჩხულების). პუტკუნას პაწია ხელი ძლივს მიაწვდინა და ამ დროს თბილზე, თბილი სიტყვები მომესმა.

"სიცოცხლე მაჩუქე. ამას მე არ დაგივიწყებ ანი."

საუცრად დადებითად განვეწყვე..მიყინული სხეული ძლივს წამოვწიე სკამიდან და უცნაური სიხარულით მივვარდი მათ ..მე მეხუთე ვიყავი.

 გარეთ როდესაც ცივა, ხშირად შემიმჩნევია შიგნით ხალხის სითბო მათბობს.

მე განსაკუთრებით მიყვარს ზამთარი, რადგანაც სხვა წელიწადის დროს ეს სითბო შეუმჩნეველია.."

                                                                                                      თაკომე