Fellini!

არა! ეს უნდა დამეწერა!
დღეს მივდივარ ქუჩაში და ვხედავ ბრმა ძაღლს რომ ჩაუარა ბიჭმა თონის პურით ხელში, ცუგამ სუნი იგრძნო და თავი მისკენ მიატრიალა, ბიჭი გაჩერდა, მოუტეხა ცოტა და გადაუგდო, ძაგლმა ვერ დაინახა და თავში მოხვდა, თავი არც დაუხრია, პური რომ მოეძებნა, ბიჭმა უყურა ცოტა ხანს და წავიდა...
მე უკან მოვდიოდი და ძალიან, ძალიან, ძალიან გამეცინა.
ხანდახან ხდება ისე, ესეთ რაღაცებზე რომ გეცინება.
იმ მოთხრობას რომ დაგპირდით (რა საინტერესოა ვის?:D), ვერ დავდებ არ მინდა ავტორის უფლებები შევლახო. მომიტევეთ (ისევ და ისევ ვინ?) იმედები რომ ჩაგისახეთ და მერე რომ არ გავამართლე.


დღევანდელი ჩემი საზრუნავი ისაა მხოლოდ, რომ შინდის მურაბა მივირთვა, ჩაი მივაყოლო და აბსოლუტურად არაფერზე ვიფიქრო და ვიდარდო.
იცით ხანდახან თითქოს ვიჟანგები და პატარა (არადა საკმაოდ დიდი) შეძახილი მჭირდება, ფეხზე რომ წამოვხტე და ახალი ძალებით გავაგრძელო ცხოვრება, ხანდახან თითქოს ასეთ შეძახილებს ძალა და წონა აქვს, მაგრამ არის მომენტები, როცა ყველაფერი უმნიშვნელოდ გეცვენება, არა იმიტომ, რომ დეპრესიაში ხარ, ან რაიმე მსგავსი, არა, უბრალოდ მოულოდნელად ყველანაირი აზრი იკარგება და მერე ცოტა ხნით ინერციით ცხოვრობ, აი ჩემი სტუდენტობა ცარიელი ინერციაა და მეტი არაფერი. და ერთი დიდი მეგაფონიც ვერ ვიპოვე ვერსად ჩემს თავს ხმამაღლა და ომახიანად რომ ჩავძახო ყურში: "მიდი fიბი! მიდი!" სამაგიეროდ ხელს ჩავიქნევ და ჩავილუღლუღებ "დღესაც ვიქნები ესე და ხვალიდან..." მაგრამ "ხვალ" ისევ იგივე ლუღლუღი მეორდება.
მე მოვრჩები ბუტბუტს, თორემ თაკომე შემოვა, ამას წაიკითხავს და ისევ ჩემი მოსასულიერებელი იქნება მერე :D
                                                                           
ამდენი სისულელის ჩმახვას ჯობია ფელინიზე გელაპარაკოთ, დიდი ხანია ვაპირებდი ამის გაკეთებას და რათომღაც მეზარებოდა.
ფედერიკო ფელინი!
ამარკორდი, კაბირიას ღამეები, ორკესტრის რეპეტიცია... ეს ის სამი ფილმია, რომლებიც არასდროს გადამივლის.
ამარკორდი, ტქვენი არ ვიცი, მაგრამ ჩემში ამდენ დადებით ემოციას თუ შეეძლო ეცხოვრა, არ ვიცოდი. ეს ფილმი არის ყველაფერი ულამაზესის, კეთილის, ამაღელვებელისა და არ ვიცი, ყველაფერი საუკეთესოს გამოსახულება ჩემთვის.
როცა ამარკორდი მესმის, სულ ის სცენა მახსენდება ქალაქში უზარმაზარი ტოვლი რომ მოვა და ლაბირინთს რომ გააკეთებენ და ამ სითეთრეში მოასიარულე გრადისკა წითელი თავსაფრით.
და კიდევ გემის შესახვედრად მთელი ქალაქი რომ გავა, ბრმა მუსიკოსს რომ წაიყოლებენ და ის რომ კითხულობს (გემის გამოჩენისას) როგორიაო...
კაბირიას ღამეები! ჯულიეტა მასინა, საოცრად მოცუცქნული, საყვარელი და უნიჭიერესი!
კაბირია- ეს პატარა, დაუცველი, მეოცნებე, მიუსაფარი, ბავშვივით სუფთა( მიუხედავად პროფესიისა), გულუბრყვილო და აი ისეთი, რომ გინდა მთელი ცხოვრება ხელში აყვანილი ატარო.
ორკესტრის რეპეტიცია- მუსიკალური საგიჟეთი :D
ვისაც ნანახი არ გაქვთ მართლაცდა მოსალოცად გაქვთ საქმე :D                

                                                                                       p.s დღეს რაღაც დიდი პოსტი გამოვიდა...                                                                                                        მუდამ თქვენი ინერტული fიბი